مقاله زیر را یکی از مخاطبان انارپرس به نام «روحالله گیوهای» ارسال کرده است.
میخواهم در مورد پدیدهای برایتان بگویم و بنویسم که شاید در این روزها کمتر کسی بدان توجه میکند. این پدیده وحدت است. این پدیده چنان مهم است که مقام معظم رهبری میفرماید: بیشترین چیزی که دشمنان میتوانند از آن بهره ببرند تفرقه و عدم اتحاد است. این پدیده، پدیدهای است که میتوان با کمی تأمل و تعمق از ورای حضور پرشور مردم در مراسم تدفین آیت پروردگار اکبر هاشمی رفسنجانی در آورد. در همین جا از فرصت استفاده میکنم و فقدان این فقیه را به مقام معظم رهبری و مردم قدرشناس ایران تسلیت عرض میکنم. فقدان فقیهی که امام صادق (علیه السلام) در موردش میفرماید: «چون فقیهی بمیرد، در اسلام رخنهای افتد که چیزی نتوانست بست.» (اصول کافی، جلد ۱، صفحه ۱۰۷). از آنجا میتوان این مفهوم را استنباط کرد که مردم و مسئولین با هر عقیدهای أعم از راست و چپیها در این مراسم شرکت کرده بودند و با حضور بینظیر خود بار دیگر به این نظام و انقلاب و آرمانهایش لبیک گفتند. ای کاش این اتحاد همیشه بین ما پر رنگ باشد که به قطع یقین لرزاننده و سست کنندهٔ قدمهای اجنبی و بیگانگان است. اما چه چیزی است که این پدیده را در بین ما کمرنگ میکند….؟ یکی از مصداقهای آن تقابل راست و چپ است! ما یادمان رفته است که در دنیا هدف از تشکیل حزب و جناح فشار وارد کردن به دولتهای مختلف برای پیشرفت آن کشور و منطقه است. و اما ما این راست و چپی را بهانهای قرار دادهایم که اشتباهات یکدیگر را مانند پتکی به سر هم بزنیم البته انتقاد را نفی نمیکنم. من از راست و چپی تعبیر دیگر دارم این دو باید مانند دو چراغ قوهای باشند که راه را برای نظام روشن کنند و باعث آبادانی کشور شوند نه اینکه این دو را مقابل هم قرار دهیم و خودیها را کور کنیم. بیاییم در این برههٔ زمانی که دشمنان نظام بیش از پیش مُسرند تا این نظام اسلامی را از پای در آورند و مثل قدیم به غارت و چپاول آن بپردازند، اتحاد خود را در رویدادهای آینده اعم از انتخابات و راهپیمایی به رخ جهانیان بکشیم. راهپیمایی ۲۲ بهمن امسال که تقریبا مصادف با ایام سوگواری حضرت زهرا (سلام الله علیها) است که با تمام وجودمان فاطمیوار پشت علی زمان بایستیم و نگذاریم بیشرمان سودای غصب کردن این میهن عزیز را در سر بپرورانند. اما انتخابات پیش رو: مخاطبان این حرفم را رأی دهندگان علی الخصوص رای اولیهای مثل خودم قرار میدهم، در این انتخابات هم مانند انتخاباتهای اسبق دشمن بیکار نمینشیند و به دروغ پردازیهای همیشگی خود مشغول خواهد بود و مانند اسبی چموش به توسنی کردن میپردازد؛ وظیفهٔ ما این است که به این تشویشات تن ندهیم و در هنگام بروز مشکلات احتمالی رهنمودهای رهبر را سر لوحهٔ خود قرار دهیم. برای به مفسده نرفتن قلم از اطالهٔ کلامم خودداری و به همین جمله بسنده میکنم: به امید روزی که او بیاید و حق را به حقدارش یعنی مظلوم برساند… الهم عجل لولیک الفرج