شعر زیر سروده اکبر علی‌حسینی، یکی از شاعران اناری است که به پیشگاه مولی‌الموحدین علی (ع) تقدیم کرده است.
دستی به روی دست میزد آه می گفت
گاهی نگاهش رازها با ماه می گفت
انگار گوشی با صدایش آشنا نیست
حرف دلش را با دو صد اکراه می گفت
یک سینه ای پر بود زالفاظ و معانی
اما سخن با یار نا آگاه می گفت
اندوه و درد از لحظه تنهائی او
آهسته درد خویش را با چاه می گفت
گویا به پایان سفر نزدیک می شد
افسردگیش از غبار راه می گفت
برقی جهید در دامن محراب خونین
فرقی شکافت که دائماً الله می گفت
(عاصی) که مخمور می مستانه اوست
این آرزو را با دعاه همراه میگفت
