الهه علیزاده از جمله شهروندان اناری دوستدار محیط زیست است که انارپرس در آستانه روز سیزده به در با او گفتگویی انجام داده.
خانم علیزاده چی شد که به این فکر افتادید که در بطری ها را جمع آوری کنید؟
سلولهای ما نیازمند هوای پاک و تازه است و سلامتی ما در گرو آن. این آب و هوا و خاک که در اختیار ماست ارکان هستی اند و عطر گل و نسیم آب زیباترین ترانه است. شنیده بودم که کمپینی به منظور بازیافت درب های پلاستیکی تشکیل شده که در ازای تحویل درب های پلاستیکی به غرفه های بازیافت، برای معلولین ویلچر خریداری می شود. به همین سادگی!
کار این کمپین برایم خیلی جالب به نظر آمد، چون با این کار، هم به حفظ محیط زیست کمک می کردیم و هم کار خیری برای نیازمندان. از آن به بعد که تقریبا دو سال از آن می گذرد با پسرم تصمیم گرفتیم که درب های پلاستیکی را جمع آوری کنیم. اوایل برای پسرم یک سرگرمی بود و خیلی مشتاق بود که تعداد درب ها زیاد شود.از آنجایی که عاشق طبیعتم و پاکیزگی طبیعت ومحیط اطرافم برام مهم است، شروع به جمع آوری دربها کردم.
البته تمام اشیا پلاستیکی به محیط زیست آسیب می رسانند و آثار مخربشان سالیان سال در طبیعت باقی می ماند، ولی چون درب ها حجم کمتری می گیرند و جمع آوریشان هم راحت تر است خیلی دلم می خواهد همه آدم ها به طبیعت به احترام بگذارند(این واقعا شعار نیست و از ته دلم می گویم). طبیعتی که روح انسان از آن جان می گیرد و مامنی است برای جانداران دیگر .
من فقط می توانم به عنوان یک آدم معمولی که فقط و فقط برای عشق به طبیعت اظهار نظر و شاید اظهار و نگرانی می کند بگویم که از بین بردن منابع طبیعی و آلوده ساختن محیط زیست یکی از بزرگترین مشکلات عصر حاضر است که زندگی انسان را به خطر انداخته.
به نظر من نابودی غیر منطقی و غیر اصولی این نعمتهای دلربای خداوندی به معنای از بین بردن نشاط و امنیت خاطر مردم و گرفتار کردن آنها در اندوه و ناامیدی خواهد بود و فکر می کنم که حفاظت از آن یک ارزش اخلاقی محسوب می شود و ای کاش انسانها از مسئولیتشان در برابر طبیعت به خوبی بر می آمدند اما متاسفانه خیلی ها شاید از روی ناآگاهی در از بین بردن طبیعت و زیبایی هایی که خدا در آن نهاده بسیار مسئولند.
به نظرتان چرا مردم و مسئولان در برابر حفظ طبیعت احساس مسئولیت کمی دارند؟
خود خواهی های انسان و قدرت طلبی که باعث می شود بحران محیط زیست پیش بیاید و بحران محیط زیست به همه بشر و همه نسلها ضرر می زند بحرانی که ناشی از عدم احساس مسئولیت است مخصوص ما نیست.
به نظرم خیلی از کارهایی که مسئولین آگاهانه انجام می دهند و فکر می کنند که خدمت به مردم است ولی با خدمتشان به جنگلها و درختان تعرض می کنند. هفته پیش رمانی می خواندم که انتقاد شدیدی در مورد ساختمان سازی در شهرهای بزرگ بود و تقصیر بیشتر این اقدامات را گردن شهرداری های شهر بزرگ می انداخت که اجازه می دهد درختان را قطع کنند و ساختمان های نخراشیده جای آن را بگیرد. این رمان نحوه مدیریت شهری و توسعه نامتوازن و نامعقول آن که تاثیرش بر فضا و سبک زندگی شهروندان و حتی بر روابط و افکار و احساسات غیر قابل افکار است را مورد نقد قرار می داد.
یکی از دلایل عدم مسئول بودن مردم در حفظ محیط زیست، نداشتن آگاهی و سوادی است که می تواند از طریق مطالعه و رسانه به دست آید. مردم هنوز میزان مصرف گرایی خود را که به محیط زیست می رسد باور ندارند و این دوباره بر می گیردد شاید به همان خود خواهی انسان که نیازهای اولیه آنها دیگر مجال فکر کردن به مسائل محیط زیستی را در اولویت قرار نمی دهد.
چه باید کرد؟
من واقعا در حد و مرتبه ای نیستم که بخواهم برای این بحران و چالش روزمره راهکاری بدهم ولی به این فکر می کنم که قبل از اینکه منتظر بمانیم تا مسئولین به خودشان بیایند و چاره ای برای طبیعت و محیط زیست بیندیشند، قبل از اینکه منتظر بمانیم تا مردم مطالعه کنند و کمی از آسیب هایی که به محیط اطرافشان می زنند آگاه شوند، قبل از اینکه منتظر بمانیم تا رسانه فرهنگ سازی کند و انسان ها از خود خواهی های خود دست بردارند و کمی به خاک و آب و هوا فکر کنند و… بیاییم از خودمان شروع کنیم، از همین الآن، از همین لحظه از همین امروز که به خرید می رویم کیسه پلاستیکی از فروشنده تقاضا نکنیم. از همین امروز که ماشین خود را تمیز می کنیم آشغال های آن را در کوچه یا جوی خیابان نریزیم از همین فردا که جشن میلاد امام علی (ع) است، لیوان های یک بار مصرف شربت را از شیشه ماشینمان به خیابان نیندازیم.
از همین فردا که به دشت و طبیعت می رویم لیوان یک بار مصرف و شیشه های آب معدنی با خود نبریم، قمقمه و کلمن آب گزینه های بهتری برای طبیعتند .به بچه ها گوشزد کنیم که پاکت و چیپس و پفک و خوراکی هایشان را به بیرون پرتاب نکنند و به بچه ها بیاموزیم که حیوانات و پرندگان و درختان هم جان دارند و زندگی می کنند بیاییم مهربان تر فکر و عمل کنیم و پاکت زباله به همراه داشته باشیم. فقط و فقط باید به خودمان بیاییم همین و بس.واقعا این مطالب دغدغه های ذهنی ام هستند و به آنها همیشه فکر می کنم. بیاییم از خودمان شروع کنیم.