برخی افراد تصور می‌کنند که سخن گفتن با گویش محلی، کسر شأن است و تلاش می‌کنند با لهجه تهرانی سخن بگویند. این تصور کاملا اشتباه است. برخی حتی بر پایه این تصور اشتباه افرادی را که در انار با گویش اناری و… سخن می‌گویند مورد تمسخر قرار می‌دهند؛ این بد‌ترین کار ممکن و پشت کردن به ریشه‌ها و اصالت‌ها و فرهنگمان است.
وقتی فردی با گویش محلی‌اش صحبت می‌کند به معنای این است که اصالت و ریشه دارد.
در برخی از استان‌ها از جمله فارس سخن گفتن به لهجه محلی یک موضوع کاملا طبیعی و افتخارآمیز است. مثلا یک شهروند در شیراز وقتی با لهجه اصیل شیرازی سخن می‌گوید، دیگران بر سر ذوق می‌آیند یا یک ترک قشقایی در شیراز تلاش نمی‌کند با لهجه تهرانی حرف بزند.
هر چند قابل درک است که ما به عنوان یک اناری در مسافرت به شهرهای دیگر شاید بخواهیم با لهجه رسمی‌تر صحبت کنیم؛ این موضوع پذیرفتنی است اما حداقل در انار ریشه و اصالت و گویش خودمان را فراموش نکنیم یا اگر می‌خواهیم با لهجه رسمی‌تر سخن بگوییم، دیگران را که ریشه و اصالت برایشان مهم است، مورد تمسخر قرار ندهیم.
اناری بمانیم.