• امروز : پنج شنبه - ۹ فروردین - ۱۴۰۳
  • برابر با : Thursday - 28 March - 2024

مقاله‌ای از دکتر عبداللهی؛ توسعه اقتصادی و پند پیران محافظه‌کار

  • 27 اسفند 1392 - 0:07
مقاله‌ای از دکتر عبداللهی؛ توسعه اقتصادی و پند پیران محافظه‌کار

این مقاله سعی ندارد تا به سئوالی پاسخ بدهد بلکه در جستجوی یافتن پاسخ سئوالی است که به صورت یک پارادوکس (ناساز نما یا متناقض نما) مطرح می باشد.

چنانچه در یکی از مقالات گذشته بیان شد، توسعه اقتصادی نیاز به روحیه ریسک پذیری دارد. برای گام گذاشتن در جاده توسعه نیاز به سرمایه گذاری، پذیرش تکنولوژی، بهره گیری از مدیریت های قوی، استفاده از دانش و شکستن ساختارهای ناسازگار می باشد. این همه، نیاز به خطر پذیری بالا و روحیه ریسک پذیری دارد.

این در حالی است که در اکثر جوامع، تصمیم گیران اصلی پیران با تجربه بوده و مردان و زنان خطر پذیر و مجریان کارهای بزرگ جوانان کم سرمایه هستند. این جوانان پر جنب و جوش و خطر پذیر برای رسیدن به آمال خود که همان گام برداشتن به سمت توسعه می باشد با دو دیدگاه متضاد روبرو هستند. نخست اینکه دیدگاه های اخلاقی و سنتی به آنها حکم می کند که توصیه های پیران با تجربه را به جان دل گوش داده و بیراهه نروند. برای مثال در ادبیات ما آمده است:

نصیحت گوش کن جانا که از جان دوست تر دارند                  جوانان خردمند پند پیر دانا را

این در حالی است که برای انجام کارهای بزرگ، نیاز به روحیه خطر پذیری می باشد که پیران با آن رابطه خوبی ندارند. این مسئله نیز از ذات انسان سرچشمه می گیرد. افزایش سن و پیری، انسان را به سمت خطر گریزی و محافظه کاری سوق می دهد.

به عبارت دیگر، اگر همه جوانان به طور کامل گوش به حرف پیران محافظه کار می دادند، هیچ کار بزرگی انجام نمی شد. لذا، همواره جوانان بر سر دو راهی بزرگی قرار دارند. اگر طبق دستورات اخلاقی و پیروی سنت های خود کنند، نبایستی دست به کارهای بزرگ و پر خطر بزنند. در مقابل اگر به کارهای اقتصادی بزرگ دست بزنند نصیحت های پدرانه پیران محافظه کار را زیر پا گذاشته اند. حال سئوال این است که چگونه می توان این تضاد را حل کرد. شاید مهمانی ها، تجمع ها و شب نشینی های نوروز و تضارب آرای پیران و جوانان مکانی برای حل این پارادوکس باشد.

  سوره انفال، آیه ۲۶

“و به خاطر بیاورید هنگامى را که شما در روى زمین، گروهى کوچک و زبون بودید; آنچنان که مى ترسیدید مردم شما را بربایند; ولى او شما را پناه داد; و با یارى خود تقویت کرد; و از روزیهاى پاکیزه بهره مند ساخت; تا شکر (نعمت هایش را) به جا آورید.”

 دکتر محمد عبدالهی عزت‌آبادی

ثبت دیدگاه