بررسی روند ۱۰ ساله سهم شاغلان با ساعت کار معمول ۴۹ ساعت و بیشتر نشان می‌دهد که این سهم روندی کاهشی داشته است.
به گزارش ایسنا، «خبرآنلاین» افزوده است: شاخص سهم شاغلان ۱۵ ساله و بیشتر با ساعت کار معمول ۴۹ ساعت و بیشتر، یکی از نماگرهای کار شایسته است که نشان می‌دهد در کشور چه سهمی از شاغلان بیشتر از استاندارد کار می‌کنند.
چکیده نتایج آماری نیروی کار در بهار ۱۳۹۵ حاکی از آن است که ۳۹٫۵ درصد از نیروی کار کشور، ۴۹ ساعت و بیشتر از ساعات معمول کار می‌کنند که به تفکیک جنسیت، این نرخ برای مردان ۴۴٫۸ درصد و برای زنان ۱۴٫۴ درصد است. همچنین سهم شاغلان ۱۵ ساله و بیشتر با ساعت کار معمول ۴۹ ساعت و بیشتر در نقاط شهری ۴۰٫۱ درصد و در نقاط روستایی ۳۸ درصد اعلام شده است.
اما گذشت ۱۰ سال و انتشار آمارهای فصلی و سالانه از نیروی کار بیانگر آن است که این شاخص در این مدت کاهش پیدا کرده است؛ به طوری که در ۱۳۸۵ حدود ۴۵٫۴ درصد از نیروی کار کشور، ۴۹ ساعت و بیشتر از ساعات معمول کار می‌کردند. در این سال این نرخ برای مردان ۵۲٫۱ درصد و برای زنان ۱۶٫۵ درصد بود.
همچنین گزارش مرکز آمار ایران نشان می‌دهد که در بهار ۱۳۹۳ حدود ۳۹٫۸ درصد و در بهار سال گذشته ۳۹ درصد از نیروی کار، ۴۹ ساعت و بیشتر، یعنی بیشتر از استانداردها کار می‌کردند.
در این میان، کارشناسان بازار کار معتقدند که بالا بودن ساعات کار در ایران در برخی مشاغل در حالی است که کار مفید در کشور نسبت به سایر کشورها (بر اساس آمارهای بالا) اندک است. به باور آنها، بالا بودن ساعت کار در شرایطی که بهره‌وری پایین به‌دنبال داشته باشد، نتیجه‌ای جز استهلاک جسم و جان ندارد.
بر اساس گزارشی که در سال ۱۳۹۰ منتشر شد، سرانه مفید کار در ایران سالانه ۸۰۰ ساعت است، در حالی که این میزان در ژاپن ۲۴۲۰ ساعت و در کره‌جنوبی ۱۹۰۰ ساعت است. همچنین این میزان در چین ۱۴۲۰ ساعت، آمریکا ۱۳۶۰ ساعت، ترکیه ۱۳۳۰ ساعت، پاکستان یک‌هزار و ۱۰۰ ساعت، افغانستان ۹۵۰ ساعت، آلمان ۱۷۰۰ ساعت، کویت ۶۰۰ ساعت و عربستان ۷۲۰ ساعت است.
بر اساس این گزارش، متوسط کار روزانه در بخش دولتی در ایران ۱٫۴ ساعت و در بخش خصوصی ۲٫۶ ساعت است.
از سوی دیگر، همه این آمارها در شرایطی است که سهم اشتغال ناقص در طول ۱۰ سال گذشته افزایش یافته است. به عبارتی، سهم اشتغال ناقص در سال ۱۳۸۵ حدود ۷ درصد و در بهار سال‌جاری ۹٫۷ درصد گزارش شده است. این نسبت برای مردان در بهار امسال ۱۰٫۸ درصد و برای ۴٫۶ درصد است.
افراد دارای اشتغال ناقص، تمام شاغلانی است که در هفته مرجع حاضر در سرکار یا غایب موقت از محل کار بوده و به دلایل اقتصادی نظیر رکود کاری، پیدا نکردن کار با ساعت کار بیشتر، قرار داشتن در فصل غیرکاری و… کمتر از ۴۴ ساعت کار کرده و خواهان و آماده برای انجام کار اضافی در هفته مرجع بوده‌اند.
