شعری از مریم نامور؛ قرار بود که شعرم به آخرش برسد نه اینکه به شاعر ، حکم ِ خفقان بدهیم!

شعر زیر سروده مریم نامور یکی از شاعران اناری است.

قرار بود به این شهر جسم و جان بدهیم
ندای ِ آزادی را ، به آسمان بدهیم
قرار بود به جای تبر ، درختان را
به دست ِ نوازش گر ِ باغ بان بدهیم
زبان ِ صدها گلوله را ، غـــلاف کنیم
پرندگان ِ نکـــــــوچیده را ، امان بدهیم
که دوستت دارم ، بشکفد به لب هامان
به عشق ِ سیلی خورده‌ی‌مان دهان بدهیم
برای لبخـــــند ناگهان ِ خوشبـــــختی
صبور تر باشیم وُ کمی زمان بدهیم
هزار ماهی ِ دلتنگ ِ تُنگ ِ کوچک را
به گرم ِ آغـــــوش رود ِ مهربان بدهیم
قرار بود که ما پاسدار ِ عشق شویم
نه اینکه آن را به دست ِ این وُ آن بدهیم
و خنده ، دین وُ شریعت ِ مرد و زن باشد
مدال ِ شادی ، بر گردن ِ جهان بدهیم
….
قرار بود که شعرم به آخرش برسد
نه اینکه به شاعر ، حکم ِ خفقان بدهیم!