۸ نظر
۲۱ بهمن ۱۳۹۳ - ۰:۰۶
دل‌نوشته یک دختر به نام زهرا حسین‌زاده:
فرقی نمی کند کدام نقطه شهر باشم؛
آسمان همان آسمان است و مردمانش همه از خاک,
خانه ام جایی است که مردمان ساده دارد همه از جنس خدا؛
من خدایی دارم که هر لحظه با من است…
او را حس می کنم و از دلتنگی هایم برایش می گویم..
خدایم کسی است که اگر از من دلخور شود باز هم دعوتم می کند تا به سویش قدم بردارم…
می خواهم خوب باشم…
“” اخر یک روز می رسد که باید دنیایت را ترک کنم؛
باید آنی شوم که تو دوست می داری…
غروب که می شود دلم ببیشتر برایت می شود، بیشتر حضورت را می خواهم..
سجاده ام را باز می کنم و کتاب آسمانی ات را ورق می زنم و تو را میخوانم.
گفته بودمت آسمانت را خیلی دوست می دارم؟
و ستاره هایت همدم قلب کوچکم هستند؟؟
میخواهم ابرهایت را برایم ببارانی.
التماست می کنم خدایاااا…… می شود؟؟؟؟؟
اینجا دلی است که غم دارد و فقط سکوت زیر باران را می خواهد…””
خدایا هوای تازه لطفا….