مدآنلاین: متولدین دهه شصت به سالهایی رسیدهاند که باید منتظر اوجگیری آنها باشیم در این پرونده دختران دهه شصتی شاخص سینمای ایران را مرور کردهایم؛ از باران تا ترانه…
الناز شاکردوست – ۱۳۶۳ / شاید بهترین حضور شاکردوست همان تجربه اولش باشد؛ فیلمی به کارگردانی کیومرث پوراحمد و با گرتهبرداری از سلطان قلبها، گل یخ که ملودرامی عاشقانه بود با استفاده از دو چهره تماشاگر پسند و بهرهگیری از ابزارهای سینمای تجاری در مجموع برای آنهایی که سینما میروند که رویا بخرند، تجربه دلنشینی بود. شاکردوست بعد از گل یخ کاملا در خدمت سینمای تجاری قرار گرفت، فیلمهایی چون «تو و من»، «بی وف»، «دو خواهر»، «کیش و مات» و… تنها تجربه به نسبت متفاوت شاکردوست باز هم با پوراحمد رقم خورد: «اتوبوس شب». در مجموع نمیتوان حضور الناز شاکردوست را حضوری پربار و قابل توجه دانست او صرفا مهرهای برای جذب تماشاچی در سینمای موسوم به بدنه است و تا به امروز تلاشی هم برای خروج از این جایگاه نداشته است…
خاطره اسدی- ۱۳۶۲ / اسدی را بیشتر با «تقاطع» به خاطر میآوریم. کاراکتر تنها و عاصی فیلم موفق ابوالحسن داوودی بعدتر در فیلم اجتماعی و تلخ امینی به نام هفت دقیقه تا پاییز خوش درخشید! در کارنامه بازیگری خاطره اسدی فیلمهای خوب دیگری چون «سربه مهر» دیده میشود، اما آنچه که باعث شد اسدی کمتر به چشم بیاید حضور پر نوسان و نه چندان منسجم او در کارهایی با جنس متفاوت از هم است. کمی دقت و ایجاد یک سبک مشخص در اجرا و گزینش فیلم باعث میشود بازیگر مستعد سینمای ایران به مراتب بالاتری برسد او در کارنامه خلوتش هم فیلم معناگرا تجربه کرده است هم به سینمای فرمالیته بنکدار و علیمحمدی گریز زده است، هم سینمای تجاری و هم سینمای دغدغهمند صدرعاملی را تجربه کرده است. حضور در کارهایی با این گستردگی فرمی و مضمونی کمی کار را برای تثبیت او در سینما دشوار کرده است.
نازنین بیاتی – ۱۳۶۸/ بیاتی شروع بسیار خوبی با «دربند» پرویز شهبازی داشت. حضور در کار کارگردانی که فضاهای جوانانه را به خوبی پرداخت میکند شروع خوبی برای بیاتی بود، «دربند» اگر منتقدان را راضی نکرد حداقل یک پدیده به سینمای ایران معرفی کرد، در تمام طول فیلم بیاتی چیزی کمتر از آهنگرانی جوان ولی باتجربه نداشت،بیاتی بعدتر در فیلمی از هاتف علیمردانی یکی دیگر از کارگردانان خوش آتیه سینما ایفای نقش کرد و سال گذشته هم با کمال تبریزی در «طعم شیرین خیال» و ابوالحسن داوودی در «رخ دیوانه» همراه شد. به نظر میرسد نازنین بیاتی در انتخاب و گزینش کار بسیار هوشمندانه عمل می کند. گرچه که حضورش در «فرشتهها با هم میآیند» و «رخ دیوانه» نشان داد که او تا رسیدن به نقطه قابل توجه در سینما راه طولانی در پیش دارد، اما همین که او به ورطه لمپنیسم و سینمای تجاری نیفتاده امیدواری را افزایش میدهد.
رعنا آزادی ور- ۱۳۶۲ / رعنا آزادیور کارنامه آبرومندی دارد. او در «خاک آشنا» با فرمانآرا در نقش یک دختر کرد کار کرده است، همچنین تجربه همکاریاش با اصغر فرهادی باعث شده که کارنامهای سنگین داشته باشد، امسال هم آزادیور در فیلمی آبرومند ایفای نقش کرد؛ «خانه دختر» فیلمی که شاید رنگ اکران را هم نبیند اما در خاطره سینماییها جا خوش میکند، حضور در پروژه محمد(ص) مجید مجیدی و «مارمولک» کمال تبریزی و همچنین همکاری با مانی حقیقی در «کارگران مشغول کارند» نشان میدهد که آزادیور بازیگر راحتطلبی نیست، او با همین کارنامه خلوتش نشان داده که حضورش در سینما باری به هر جهت نیست و نخواهد بود پیشبینی اینکه آزادیور در سینما ماندگار میشود، پیشبینی دشواری نیست مگر اینکه زندگی هنری او دچار تحولات غیرقابل پیش بینی شود.
نگار جواهریان -۱۳۶۱ / او از دانه درشتهای دهه ی شصتی است! اگر نمونههای قبلی نهایتا ایفاگر نقشهای فرعی چشمگیر بودهاند، نگار جواهریان در فیلمی مثل «تنها دوبار زندگی میکنیم» بازی قدرتمندی به نمایش میگذارد. او با کارگردانهای مختلفی از جمله بهرام توکلی در «اینجا بدون من» کار کرده است، بازی درخشان او در «اینجا بدون من» و «طلا و مس» که البته فضای مشابه داشت، نهایتا برای او سیمرغ بلورین جشنواره فجر را به ارمغان آورد. درخشش در مجموعه کارهای عبدالرضا کاهانی از جواهریان چهرهای ساخت که سینمای روشنفکرپسند و تماشاچی سختگیر سینما روی او حساب ویژهای باز کند، اما از بخت بد جواهریان، درخشش او در «قصهها»ی بنیاعتماد، «آشغالهای دوست داشتنی» محسن امیریوسفی و «گزارش یک جشن» حاتمیکیا با سد توقیف مواجه شد. جواهریان اگر همین روند را ادامه دهد از بزرگان سینما خواهد شد به شرطی که انتخابهایش را با وسواس بیشتر همراه کند. امسال جواهریان یکی از همین انتخابهای خوبش را ارایه کرد، «اعترافات ذهن خطرناک من»…
طناز طباطبایی – ۱۳۶۱ / به نظر میرسد تکلیف طناز طباطبایی در عرصه بازیگری با خودش مشخص نیست. روزی در فیلمی معمولی از سعید سهیلی نقشآفرینی میکند روز دیگر با مهرجویی در نارنجیپوش و نمایش «درس» همراه میشود. شاید از او که دانش آموخته کارگردانی تئاتر است توقع بیشتر از اینها بوده است، «هیس دخترها فریاد نمیزنند»، تجربه بدی نبوده است به خصوص در جذب مخاطب عام یک موفقیت محسوب میشود اما قله موفقیت طناز طباطبایی رفیعتر از اینهاست شاید جایی نزدیک به نقش آفرینیاش در «مرهم». فیلمی که طباطبایی یک تنه بار آن را به دوش کشید و هنرمندانه ایفای نقش کرد. افسوس که طباطبایی پرنوسان حاضر شده است! حضور او در «رخ دیوانه» ناامید کننده بوده است شاید یکی از دلایل ثبات نداشتن طباطبایی را بتوان رفت و آمد دائم مابین فضای نمایش و سینما دانست، سینما هنوز منتظر طنازی قدرتمندتر است …
پگاه آهنگرانی – ۱۳۶۳ / پگاه آهنگرانی فرزند منیژه حکمت کارگردان و تهیه کننده سینما است. کارنامه و عملکرد او را نمیتوان منحصر به سینما دانست شاید از همین جهت باشد که آهنگرانی خیلی متمرکز سینما نبوده است! او گاها در روزنامههایی چون اعتماد مینویسد همچنین مستند میسازد که میتوان از بین آنها به ده نمکیها اشاره داشت! پگاه اما فراتر از این مرزها رفته، او موضعگیری سیاسی میکند و البته تبعاتش را هم تحمل میکند! آهنگرانی به لطف خانواده سینماییاش از خردسالی در سینما حضور داشته است اما این مساله باعث نشده است که با یک بازیگر کاملا بیعیب و نقص مواجه باشیم، گرچه که او جزو خوبهای دهه شصتی است اما عدم تمرکز باعث شده است که دختری که با کفشهای کتانی مطرح شده بود خیلی به چشم نیاید. او سال گذشته دو اثر درخشان «خانه دختر و جامهدران» را در جشنواره داشت که نوید سالی پر بارتر را میدهد از خوبهای آهنگرانی میتوان به «دربند» و «ورود آقایان ممنوع» اشاره داشت. شاید تمرکز بر بازیگری برای موفقیت او در سینما از نان شب هم واجبتر باشد البته اگر که آهنگرانی تمایل به فتح قلههای بازیگری را داشته باشد.
ترانه علیدوستی – ۱۳۶۲ / شاگرد کلاسهای آزاد امین تارخ در همین یک دههای که از عمر بازیگریاش میگذرد حرفهای و کاربلد نشان داده است. او با اجرای کاراکترهای متفاوت که همگی هم موفق بودهاند، نشان داده است که کارش را بلد است. علیدوستی تن به هیچ حاشیهای هم نمیدهد او با این سن و سال از سوی نویسندگان مجله فیلم به عنوان بازیگر منتخب یک دهه انتخاب شده است. کسب سیمرغ بلورین از جشنواره فجر از دیگر افتخارات علیدوستی است. ترانه که با «من ترانه ۱۵ سال دارم» عالی شروع کرده بود عالیتر ادامه داد در «درباره الی» و «چهارشنبه سوری» و« شهر زیبا» سه بار با اصغر فرهادی همراه شد و در هر سه بار موفق عمل کرد. «پذیرایی ساده»، «کنعان» و «تردید» از دیگر تجربیات موفق ترانه علیدوستی است. علیدوستی گهگاه به عرصه نمایش هم گریزی میزند به طور خاص نمایشهای محمد رحمانیان، دختر حرفهای سینمای ایران حالا برای هر فیلمی یک وزنه است.
باران کوثری – ۱۳۶۴ / بهانه این پرونده و فرزند رخشان بنیاعتماد که سیمرغ جشنواره امسال را کسب کرده است به خوبی از فضایی که به واسطه پدر و مادرش فراهم شده استفاده کرده است. قدرت بازیگری او اولین بار در فیلم «خون بازی» و اجرای پرسوناژ معتاد به چشم آمد، کوثری بر خلاف برخی از هم نسلانش حوزههای متفاوت را تجربه کرده است از تلویزیون و حضور در سریالی چون صاحبدلان و حتی مجموعه کلاه قرمزی تا حضور در نمایش هم هوایی به کارگردانی مهین صدری، حوزه فعالیت باران کوثری محدود به اینها نشده است، منشی صحنه در یک حبه قند و ساخت کلیپ برای «چرا رفتی» همایون شجریان! از دیگر فعالیتهای متنوع باران کوثری است، «عصبانی نیستم»، «من مادر هستم» و «کوچه بینام» از درخشانترین کارهای کوثری است اما نباید فراموش کنیم که کوثری در تئاتر هم پای کوثری در سینما است، طی سالهای گذشته او در نمایشهای موفقی چون «زمستان ۶۶» و«خشکسالی و دروغ» حضور داشته است. به نظر میرسد او برای ادامه حضور موفقش کار دشواری ندارد؛ وقتی که مادری چون رخشان بنی اعتماد را همراه خود دارد.