دکتر محمد عبداللهی از جمله نخبگان شهرستان انار است که متولد گلشن می‌باشد. وی دوره ابتدایی و راهنمایی را در گلشن گذرانده و دبیرستان را نیز در انار تحصیل کرده است.
دکتر عبداللهی تحصیلات دانشگاهی خود را در رشته اقتصاد کشاورزی از مقطع لیسانس تا دکترا در دانشگاه شیراز گذرانده است.
وی بعد از فارغ‌التحصیل شدن از دانشگاه، به عضویت هیات علمی موسسه تحقیقات پسته کشور در آمد و به مدت دو سال (۸۸ و ۸۹) نیز رئیس موسسه تحقیقات پسته کشور بوده است.
دکتر عبداللهی در حال حاضر عضو هیات علمی موسسه تحقیقات پسته کشور است.
مصاحبه انارپرس را با دکتر عبداللهی در زیر بخوانید.
آقای دکتر عبداللهی با توجه به وضعیت کشاورزی و کمبود آب در انار چه توصیه‌هایی به کشاورزان دارید؟
من بحثی که می‌خواهم اینجا داشته باشم این است که همیشه آسان‌ترین روش، بهترین روش نیست. ما اگر به گذشته اقتصاد انار نگاهی بکنیم، می‌بینیم که همواره سیاست‌گذاران و کشاورزان بین “آسان‌ترین روش و بهترین روش”، آسان‌ترین روش را انتخاب کرده‌اند.
مثلا برای افزایش درآمد باغات پسته دو راه وجود داشته است، یکی افزایش عملکرد و یکی هم افزایش سطح زیرکشت. مردم به جای اینکه از تکنولوژی و دانش بهتر استفاده کنند و میزان تولید پسته را در هکتار افزایش دهند، آسان‌ترین روش یعنی افزایش سطح زیر کشت را انتخاب کردند و باعث شدند که باغات زیادی زیر کشت برود و مقدار زیادی آب بهره‌برداری شود و در نهایت باعث گردید که منابع آب کم شود.
بعد از اینکه منابع آب کم شد، مردم به جای اینکه بهترین روش را انتخاب کنند یعنی از سیستم‌های آبیاری تحت فشار استفاده کنند، از آسان‌ترین روش یعنی جابجایی چاه‌ها و کف‌شکنی و فشار آوردن به منابع آب استفاده کردند.
بعد از اینکه حالا آب تمام شده و دارد به پایان می‌رسد، الان هم به جای اینکه بهترین روش را استفاده کنیم، دوباره آسان‌ترین روش را انتخاب کرده‌ایم، یعنی خیلی از کشاورزان به جای اینکه همین باغات پسته را با همین آب کم و افزایش عملکرد و مدیریت بهتر آب حفظ کنند، به استان‌های دیگر می‌روند تا باغات جدید پسته ایجاد کنند. این هم مانند سایر روش‌های آسانی که تاکنون انتخاب شده، آینده خوبی ندارد. همانگونه که کشاورزان اصفهانی، لوله انتقال آب به یزد را تخریب کردند، آینده کشاورزان اناری و رفسنجانی که به مناطق دیگر می‌روند و پسته‌کاری می‌کنند، از دو حالت خارج نیست، یا اینکه موفق نخواهند بود و سرمایه‌شان از دست می‌رود یا اگر موفق باشند، باعث خواهد شد، منطقه‌ای که توسط کشاورزان انار و رفسنجان آباد شده و ثروتمند شده‌اند، وقتی کشاورزان منطقه فقیر باشند و این‌ها را ببینند، باعث خواهد شد آن‌ها هم به این آسانی از این موضوع نگذرند.
به نظر می آید کشاورزان به جای اینکه متفرق شوند و هر کس به راه خودش برود و در استان‌های دیگر شروع به کار کنند، با هم بنشینند و فکر کنند و ببینند از این منابع آب و باغاتی که مانده، چگونه می توانیم استفاده کنیم و در کنارش چگونه سرمایه‌گذاری غیرکشاورزی انجام دهیم و در منطقه خودمان بمانیم و همین جا را آباد کنیم.
پیشنهاد شما چیست؟
ما باید جمعی حرکت کنیم. ما تا الان انفرادی حرکت می‌کردیم. یعنی هر کسی برای خودش باغ داشته است. ما باید با هم بنشینیم و با هم فکر کنیم. البته این کار خیلی سختی است، یعنی صحبت کردن با هم کار سختی است. مثلا قبلا افراد به تنهایی می‌توانستند دستگاه آب شیرین‌کن بخرند اما اکنون نمی‌شود. چند چاه بهتر است شریک شوند و دستگاه آب شیرین‌کن بخرند و آب را شیرین کنند. از فاضلاب این آب نیز می‌توان در پرورش “آرتِمیا” استفاده کرد که به عنوان غذای میگو و ماهی خاویار استفاده می‌شود و ارزش صادراتی بالایی هم دارد. این نیاز به کار جمعی دارد. ما باید روحیه کار جمعی و اعتماد به هم را بالا ببریم.
همچنین باید در سرمایه‌گذاری صنایع تبدیلی پسته سرمایه‌گذاری کرد و بعد هم کم کم به طرف صعنت رفت.
اگر صحبت خاصی مانده است، بفرمایید.
سال نو را پیشاپیش به همه همشهریان عزیز تبریک می‌گویم و امیدوارم مثل گذشتگان که در چنین عیدهایی بیشتر به سوی همگرایی رفتند، ما نیز دور هم جمع شویم و به هم اعتماد کنیم و سرمایه اجتماعی را بالا ببریم.
از سایت انارپرس نیز به دلیل تلاش‌هایی که می‌کند، تشکر می‌کنم و انشاالله در جهت تقویت سرمایه اجتماعی موفق باشید.
از اینکه وقت خود را در اختیار انارپرس قرار دادید، تشکر می‌کنیم.
خواهش می‌کنم.