تشی هندی که در ایران اغلب با عنوان تشی شناخته میشود. ایران، جنوب آسیاو خاورمیانه محل زندگی این پستانداربه شمار میروند.تشی هندی یا همان سیخور بزرگترین جونده ی دشت ها وبیابان های ایران است وبجز آذربایجان غربی در تمام ایران دیده شده اند…
مشخصات ظاهری
سر و تنه این پستاندار ۷۰ تا ۹۰ سانتیمتر است، طول هر یک از خارها ۱۸ تا ۳۵ سانتیمتر، و وزن آن به ۱۱ تا ۲۵ کیلوگرم میرسد. دم تشی هندی نیز ۸ تا ۱۰ سانتیمتر طول دارد.
خارهای بلند روی بدن تشی او را از سایر پستانداران متمایز میکند. خارهای ناحیه گردن و شانه نازک و بلند است، موقعی که آنها را سیخ میکند به شکل بادبزن در میآیند و جانور بزرگتر به نظر میرسد. خارهای قسمت پشت کوتاهتر و کمی کلفتتر با نوارهای سیاه و زرد، و خارهای ناحیه دم کوتاه و سفیدند. بر خلاف تصور، تشی نمیتواند خارهای خود را پرت کند؛ بلکه در موقع احساس خطر برای بزرگ جلوه دادن خود خارها را سیخ میکند و خود را از پشت و یا بغل به جانور مهاجم می کوبد تشی ها حس بویایی و شنوای بسیار قوی دارند اما چشمان ضعیفی دارند
زیستگاه
تشی جانوری بسیار محتاط وشبگرد است و تنها پس از تاریکی کامل از سوراخ خود بیرون میآید. سوراخ تشی دارای ورودیهای بسیار است و در ژرفای زمین قرار دارد. این جانور در بیشتر زیستگاهها اعم از جنگلی، کوهستانی، استپی و بیابانی زندگی میکند. پیرامون باغها و زمینهای کشاورزی نیز از جمله مناطق سکونت آن هستندتشی ها یا همان سیخور ها خواب زمشتنای واقعی ندارد اما مکن است چند ماه زمستان را از لانه بیرون نیاییند .
غذا
از تمام قسمت گیاهان تغذیه می کند . برای خوردن پیاز و ریشه گیاهان زمین راحفر می کند . چاله های ایجاد شده توسط این حیوان کاملاً مشخص است . تشی ها معمولاً برای تامین کلسیم بدن خود و یا به منظور سائیدن دندان ها ، شاخ و استخوان های حیوانات را به داخل لانه خود حمل می کنند . به گیاهان غده دار نظیر سیب زمینی علاقه زیادی دارد . علاوه بر آن تشی ها از میوه هایی نظیر خرما که زیر درختان می ریزد ، حشرات ، مهره داران کوچک وگاهی لاشه حیوانات تغذیه می کنند. تشی ها معمولا ً چند ساعت و گاهی برای دسترسی به مواد غذائی به خصوص محصولات کشاورزی در یک شب تا ۲۵ کیلومتر راه میروند
. تشی در انار
این پستاندار در که اکثرا ما ان را به نام سیخور میشناسیم در اکثر مناطق کشاورزی دیده شده و در حال زیستن است متاسفانه این موجود شبگرد در مناطق کشاورزی انار در بیشتر لحظاتی که دیده شده به بهانه های مختلف مثل اسیب زدن به محصولات کشاورزی مورد ازار اذیت قرار میگیرند یا به شکل های دردناک کشته می شوند .ویا اینکه به بهانه دارویی بودن این مخلوق با این حیوان مثل ادم های پیش از باستان برای درمان خود بجای مواد دارویی طبیعی با محصوات کشاوری تغذیه میکند اما این درست نیست که به بهانه ی خوردن نهایتا چند خوشه جان این موجود را بگیریم ..
یک پیشنهاد
اگر شانس با شما یار بود و توانستید یک تشی را ببیند به شما پیشنهاد می کنم یک بار در یک جای مناسب استتار کرده یا به طوری که متوجه حضور شما نشود ان را نظاره کنید و ببیند چه با دقت و با چه ظرفت یک خوشه پسته را جدا کرده و جطور ی خوشه را جدا کرده و دانه دانه ان را خورده و هرگز در این کار اسراف نمی کند و او به اندازه نیاز خود میچیند و بسیار زیبا و دیدنی مشغول به خوردن میشود ..
سخن پایانی
تشی یا همان سیخور در شهرستان انار به عنوان یک موجود مضر برای کشاورزی و یک موجود مفید در دارویی شناخته شده است .. و همین دو بهانه عده ای را مجاب کرده کرده که اقدام به کشتن تشی کنند بدون توجه به این نکته که گوشت ان از نظر شرعی حرام و شکار ان از نظر سازمان محیط زیست ممنوع است کنند . در خصوص اسیب کشاورزی باید بگویم که میزان اسیب انها به زمین بزرگ کشاورزی که سالانه چند تن محصول میدهد .و در قبال چند خوشه اصلا قابل مقایسه نیست و یا اینکه این کار انها را اسیب و خسارت کشاورزی بنامیم . دوم اینکه ایا تنها درمان بعضی بیماری در قرن بیست و یکم همین کشتن این موجود است؟ درمان طبیعی های دیگری هست که جایگزین اسیب زدن به طبیعت شود…
علی سلیمانی
مطالب مرتبط: