• امروز : پنج شنبه - ۹ فروردین - ۱۴۰۳
  • برابر با : Thursday - 28 March - 2024

من از همه بیشتر مقصرم: پاسخ به نظرهای مقاله “موزه عبرت نامهربانی با طبیعت”

  • 14 اردیبهشت 1393 - 0:01
من از همه بیشتر مقصرم: پاسخ به نظرهای مقاله “موزه عبرت نامهربانی با طبیعت”

مقاله “موزه عبرت نامهربانی با طبیعت” مورد توجه و لطف دوستان قرار گرفت. احترام به دیدگاه خوانندگان فهیم انار پرس باعث شد تا پاسخ به نظرهای آنان در یک مقاله جدگانه صورت بگیرد.

نظرها را به طور کلی می توان به سه دسته تقسیم نمود. گروه اول نظرهایی هستند که محتوای مقاله را تایید کرده و مثل همیشه من را مورد لطف خود قرار داده اند. من نیز بی نهایت از این دوستان تشکر می کنم.

گروه دوم نظرهایی را شامل می شود که ضمن تایید محتوای مقاله، من را در ایجاد این شرایط مقصر دانسته خواستار پاسخگویی شده اند.

گروه سوم، دوستانی هستند که محتوای مقاله را مورد سئوال قرار داده اند.

در پاسخ به گروه دوم، بایستی بگویم که حرف شما کاملا درست بوده و من در ایجاد این شرایط بیش از دیگران مقصرم. من در مجموع ۲۵ سال به طور رایگان در این مملکت تحصیل کرده ام. قسمتی از هزینه های این تحصیل به واسطه صرف منابع آب مذکور تامین شده است. این در حالی است که من نتواسته ام در جهت حفظ این منابع کاری بکنم. لذا کاملا در این زمینه مقصرم.

پایان نامه دوره فوق لیسانس من در زمینه گزینه های تامین آب کشاورزی در شهرستان های انار و رفسنجان بود. درست ۱۸ سال قبل، که از این پایان نامه دفاع کردم، عمق فاجعه را دریافتم. در طول این مدت تنها به تخریب منابع آب نظاره کرده و کاری جهت حفاظت از آن ننمودم. پس کاملا در این زمینه مقصرم.

من دو سال رییس موسسه تحقیقات پسته کشور بودم. در این مدت، حمایت کامل مقامات بالادست و اعتماد کامل همکاران پشت سرم بود. من از این فرصت استفاده نکرده و خدمتی به منطقه انجام ندادم. من بی حوصله و زود رنج بودم. به جای مقابله با مشکلات، زود خسته شده و استعفاء دادم. معترفم که در این زمینه مقصر هستم. این روزها نیز بارها با کشاورزانی ملاقات می کنم که صادقانه از من می خواهند که فکری به حال منطقه نموده و  می گویند ما دستمان از چاره کوتاه است. من با بی توجه ای به این عزیزان می گویم به من ربطی ندارد. کار خود را نیز توجیه می کنم. من یک محقق هستم و بایستی بخوانم و بنویسم و این که کارهای من در عمل به جایی می رسد یا خیر به من ارتباطی ندارد. من در این زمینه نیز مقصرم. مدتی است که تصمیم گرفته ام گذشته را جبران کنم. بر خلاف خیلی از دوستان اعتقادی به دیر شدن ندارم. بلکه معتقدم که ماهی را هر موقع از آب بگیرید تازه است اما می دانم که یک دست صدا ندارد و به تنهایی قادر به انجام هیچ کاری نیستم.

گروه سوم به محتوای مقاله ایراد گرفته بوده و از نحوه پاسخ گویی من به کامنت های اولیه نیز ناراضی بوده اند. از این که روش پاسخ گویی به بعضی از نظرات دوستان در شان و منزلت آنان نیست عذر می خواهم. خوشبختانه دامنه خوانندگان انار پرس بسیار گسترده است. هم از نظر سنی این دامنه پراکنده و هم از نظر سطح سواد گسترده می باشد. این در حالی است که پاسخ گویی به هر گروه زبان خاص خود را می خواهد. برای همین است که من اصرار دارم تا دوستان با اسم و مشخصات کامل کامنت بگذارند. اما دو نکته مورد ایراد در مقاله اینجانب، عدم توجه به سرمایه گذاری و نگاه بد بینانه به محدودیت منابع آب است.

اگر خوب توجه شود می توان متوجه شد که دیدگاه مطرح شده در مقاله کاملا مشابه به دیدگاه دوستان در این زمینه است. این که گفته شده است که به طبیعت ظلم نکنیم همین نکته را بیان می کند. ما سالانه بیش از ۴۰ میلیون تانکر آب ۲۰ هزار لیتری آب را از ذخایر آب زیر زمینی منطقه برداشت می کنیم. این در حالی است که از هر تانکر ۲۰ هزار لیتری تنها یک کیلوگرم پسته برداشت می کنیم. آیا این ظلم به طبیعت نیست؟ آیا یک تانکر ۲۰ هزار لیتری تنها به اندازه یک کیلوگرم پسته ارزش دارد.

ما می گوییم که این روند بایستی عوض شود. آب را نباید هدر داد. به قول دوستان بایستی با سرمایه گذاری مناسب، ضمن استفاده از قطره قطره ی این آب، آن را برای نسل آینده نیز حفظ نمود. این که منابع آب محدود می باشد، حقیقتی انکار ناپذیر است. و این که گفته می شود به علت جلوگیری از طغیان انسان، از دسترسی نامحدود او به منابع جلوگیری شده است را نیز نمی توان انکار نمود.

به نظر شما، اگر انسان با منابع نامحدود سروکار داشته به چه میزان راضی می شد. کره زمین، منظومه شمسی، کهکشان راه شیری ویا بیشتر. در چنین شرایطی آیا جایی برای آدم دومی می ماند. بنابراین منابع در اختیار انسان محدود می باشد تا ضمن قدر دانی بهتر از آن، استفاده کارآتر از این منابع را در دستور کارخود قرار دهد. این بدان مفهوم نیست که دستیابی انسان به آرزوهایش با محدودیت مواجه است. بلکه منظور این است که ضمن محدود بودن منابع در اختیار انسان، استفاده از این منابع نامحدود می باشد. هر چه انسان بیشتر فکر کرده و دانش بیشتری کسب کند می تواند استفاده بیشتری از منابع ببرد. آنوقت متوجه می شود که ارزش یک تانکر ۲۰ هزار لیتری آب خیلی بیشتر از یک کیلوگرم پسته است.

 سوره یونس، آیه ۹۸

“پس چرا هیچ قریه ای (از آنها که هلاک شدند) نبود که ایمان بیاورد و ایمانش سودش دهد جز قوم یونس که چون ایمان آوردند عذاب رسوائی (آور) را در زندگی دنیا از آنان برداشتیم و تا زمانی (مدّت زندگی) بهره مندشان کردیم.”

دکتر محمد عبدالهی عزت‌آبادی

ثبت دیدگاه