نوشتار حاضر سعی دارد تا به طور ساده، خلاصه و کاربردی که در حوصله خوانندگان محترم سایت باشد و بر اساس شیوههای موجود در کشورهای پیشرفته صنعتی به بررسی این سوال بپردازد که چگونه میتوان از هدر رفتن سرمایهها در بخش صنعت جلوگیری کرد؟
رهایی از اقتصاد تک محصولی و تلاش برای توسعه بخش صنعتی همواره یکی از مهمترین دغدغه های محققین و مسئولین شهرستان انار بوده است. مسئولین جدید هم در راستای همین سیاست سعی دارند تا با ارائه مشوقهای مالی و حل مشکلات شهرک صنعتی، فضای لازم را برای جذب سرمایهگذاران و ایجاد واحدهای صنعتی جدید فراهم کنند. هرچند وجود این مشوقها و فراهم کردن زیر ساختهای لازم ضروری است، اما برای داشتن بخش صنعتی پویا و موفق کافی نیست.
به نظر میرسد، صرفا تاکید بر مشوقهای مالی نه تنها ممکن است باعث توسعه بخش صنعتی نشود بلکه باعث بر باد رفتن سرمایههای افرادی شود که تجربه و اطلاعات لازم را در بخش صنعت ندارند و ضرر و زیان آنها باعث میشود تا دیگران نیزانگیزه لازم برای فعالیتهای صنعتی نداشته باشند. اما چه راهحلی برای کاهش از بین رفتن سرمایهها وجود دارد؟
در دنیای رقابتی امروز اولین و اساسیترین قدم برای تاسیس یک شرکت تولیدی یا خدماتی انجام تحقیقات در مورد بازار (market research) مورد هدف است (این تحقیقات با بازاریابی تفاوت دارد) تا اینکه ریسک کار را به حداقل برسد. علاوه بر این، این تحقیقات میتواند به سرمایهدار کمک کند تا با افراد بیشتری در حوزه مدنظر آشنا شده و از مشکلات و موانع موجود مطلع شود.
از آنجا که اکثر سرمایهدارن شهرستان انار بیشتر در بخش کشاورزی فعال بودهاند واطلاعات کمی در زمینههای صنعتی دارند و نیز از آنجا که انجام این تحقیقات مستلزم صرف هزینه میباشد بنابراین ارائه خدمات آموزشی و اطلاعاتی توسط نهادهای دولتی میتواند بهترین راهحل برای جلوگیری از هدر رفتن سرمایهها باشد.
از این رو علاوه بر ایجاد زیرساختها و ارائه مشوقهای مالی، اقدامات زیر نیز لازم و ضروری به نظر میرسد:
– ایجاد معاونت تحقیقات و فناوری در فرمانداری و اختصاص بودجه تحقیقاتی در بخش صنعت.
– تهیه اطلاعات اولیه برای شناخت پتانسیلهای موجود. به عنوان مثال سرمایه انسانی و نیروی کار یکی از مهمترین عوامل موفقیت یک شرکت میباشد. از این رو داشتن اطلاعات در مورد تعداد فارغالتحصیلان شهرستان و رشته تحصیلی آنان میتواند نشان دهنده پتانسیل شهرستان باشد.
– فراهم کردن یک طرح جامع صنعتی بر اساس مزیتها و پتانسیلهای منطقه و ارائه پیشنهادات به سرمایهداران برای تاسیس واحدهای صنعتی بر اساس طرح جامع.
– استفاده از ابزارها و نهادهای موجود مانند مساجد و شوراها برای جلب نظر سرمایهداران منطقه.
– دعوت از اساتید دانشگاه برای همکارییهای آموزشی و تحقیقاتی با نگاه کاربردی نه صرفا تئوریک و مشاورهای.
– برگزاری کارگاههای آموزشی برای کسانی که تمایل به سرمایهگذاری دارند تا با فواید و مشکلات صنعت مدنظر آشنا شوند.
– برگزاری کارگاههای آموزشی و علمی برای مدیران شرکتها مخصوصا در زمینه چگونگی جذب نیروی کار و بازاریابی.
– برگزاری تورهای صنعتی برای سرمایهداران و مدیران جهت آشنا شدن با صنایع مختلف و بازدید از واحدهای صنعتی موفق در سراسر کشور.
– تشکیل کمیته فنی برای برسسی طرحهایی که توسط خود سرمایهداران پیشنهاد میشود.
به هر حال هر گونه تلاش عجولانه برای جذب سرمایهها و سرمایهگذاران که بر اساس یک برنامهریزی دقیق و کاربردی و منطبق با شرایط اقتصادی کشور و مزیتهای موجود نباشد، ممکن است صدمات جبرانناپذیری را بر وضعیت نامتعادل اقتصادی شهرمان وارد کند. اما با وجود مسئولین دلسوز و همت والایشان و نیز با داشتن یک طرح جامع، بیشک از این اقتصاد تک محصولی رها خواهیم شد.
مقاله از:
حسین مهرابینژاد، دانشجوی دکترای افتصاد سیاسی در دانشکده مطالعات صلح دانشگاه برادفورد انگلستان