۵ نظر
۲۷ بهمن ۱۳۹۳ - ۰:۰۱
در یکی از جلسات شورای آب استان کرمان، یکی از حضار در نقد طرح پلیس آب، عدم توجه به نظرات کشاورزان در این طرح را مطرح نمودند.
ایشان گفتند این طرح تنها رضایت خانواده داماد (دولت) را شامل می شود که تنها ۵۰ درصد کار است. این در حالی است که رضایت خانواده عروس (کشاورزان) نیز شرط اساسی می باشد.
سئوال این است که آیا در تعیین مهریه، شیر بهاء و …، داماد و خانواده اش به جیب خود نگاه می کنند یا همچون عشاق چشم و گوش بسته، تنها به رضایت خانواده عروس می اندیشند. مطمئنا اگر دامادی بدون نگاه کردن به وسع اقتصادی خود، اسیر عشق شده و خود را زیر دینی قرار دهد که توانایی انجام آن را نداشته باشد، سرانجام خوشی نخواهد داشت.
شاید بهترین تصوری که بتوان برای آینده چنین دامادی کرد، کنج زندان است. منطق حکم می کند که داماد اول نگاهی به جیب خود بی اندازد و سپس سراغ عروسی برود که او را با همین جیب بپذیرد. نه اینکه اول نظر و رضایت عروس خانم را بپرسد و یک عمر به دنبال پر کردن جیب خالی خود باشد.
حال کشاورزی را در نظر بگیرید که خواسته هایش از دولت به شرح زیر است:
-
تامین آب شیرین و مجانی
-
تامین کود و سم با کیفیت و ارزان
-
خرید محصول کشاورز با قیمت بالا و تضمین شده
-
عدم سخت گیری دولت در رعایت اصول بهداشتی توسط کشاورز
-
عدم سختگیری در معیارهای زیست محیطی و توسعه پایدار
حال دولتی را متصور شوید که با منابع و مصرف کنندگان زیر روبرو است:
-
منابع آب محدود و تمام شدنی
-
مصرف کنندگانی که محصول ارزان و بهداشتی می خواهند
-
منابع مالی کم و محدودیت بودجه
در چنین شرایطی، دولت بایستی بر اساس کدام یک از معیارهای رضایت کشاورز، رضایت مصرف کننده، جیب خود، یا ظرفیت منابع و اصول توسعه پایدار تصمیم بگیرد.
این شرایط سخت، بشر را به این جمع بندی رساند که راهی جزء وضع قانون و اعمال آن وجود ندارد. این اعمال قانون ممکن است به مذاق فرد یا گروهی خوش نیاید اما به نفع جامعه است. بشر برای اجرای این قانون نیز دولت را ایجاد نموده است. دولت نیز وظیفه دارد تا بدون توجه به امیال و خواسته های افراد و گروه های مختلف، تنها قانون را اجرا نماید.
لذا، دولت در حفاظت از منابع آب بایستی تنها با توجه به معیار قانون و مجوزهای بهره برداری کشاورزان عمل نماید. حال کشاورز چه راضی باشد، چه نباشد. این روش هر چند که ممکن است به نارضایتی عده ای بی انجامد، اما تا قبل از ظهور منجی و وفور نعم الهی، هیچ راه بهتری را نمی توان جایگزین آن نمود. بنابراین توصیه می شود تا آن زمان، برای خوشبختی بشر، هیچ کس به دنبال راه های فراقانونی نباشد.
سوره قمر، آیه ۴۹
“به یقین ما هر چیز را به اندازه آفریدیم.”
دکتر محمد عبدالهی عزت‌آبادی