۱۳ نظر
۱۹ اردیبهشت ۱۳۹۴ - ۲۰:۱۰
دوستی از خاطرات گذشته خود چنین تعریف می کرد. در دوران جوانی خود با تعدادی از همکاران تصمیم گرفتیم تا با شدت تمام با چاه های آبکشی غیر مجاز برخورد نماییم.
برای این منظور، با گشت های میدانی و بررسی چاه های آبکشی کشاورزی در استان کرمان، هر چاه غیر مجازی را خاموش و ابزار آبکشی آن را توقیف می نمودیم.
روزی ما را به یک جلسه رسمی دعوت نمودند. یکی از اعضای جلسه که اتفاقا امروز دیگر سنی از او گذشته و در دل بسیاری از مردم یکی از شهرستان های استان کرمان به عنوان قهرمان مطرح بوده و از محبوبیت بالایی برخوردار است، رشته کلام را در دست گرفت.
ما پنج نفر را صدا کرده و پرسید شما با اجازه چه کسی چاه های مردم را پلمپ می کنید. گفتیم بر اساس قانون، این چاه ها مجوز آبکشی نداشته و غیر مجاز هستند. گفت، کدام قانون؟ هیچ قانونی وجود ندارد که به شما اجازه دهد تا به مال مردم تجاوز کنید.
گفتیم این مال مردم نیست بلکه حق نسل های آینده است. گفت شما خیلی بچه تر از آن هستید تا درست و نادرست را به من یاد دهید. شما دیگر حق ندارید در این کارها دخالت کنید.
ما تصمیم گرفتیم تا از مسایل اجرایی خارج شده و به درس و مشق و مسایل علمی بپردازیم. ما دست کشیدیم اما حکمرانی این شخص محبوب تا سال ها بعد ادامه داشت و منابع آب تخریب شد و مردم این نسل و نسل های آینده بیچاره شدند.
مردم شاید ندانند که این اشخاص محبوب، چه بر سر آن ها آورده اند اما خود آن ها خوب می دانند که برای کسب محبوبیت چه تیشه ای به ریشه منابع آب منطقه و محل کسب درآمد میلیون ها انسان زده اند. آیا حال که به سن پیری رسیده و دیگر نیازی به کسب محبوبیت ندارند، بهتر نیست توبه کرده و واقعیت را به مردم گفته و از آن ها معذرت خواهی کنند؟
این مسئله هر چند منابع تخریب شده آب را احیاء نمی کند اما سه حسن دارد. نخست این که برای مردم تجربه می شود تا خیلی زود گول وعده ها و کارهای عوام فریبانه و زیانبار که تنها با هدف کسب محبوبیت انجام می شود را نخورند. دوم این که، با اعتراف به اشتباه، راهنمایی مردم و نشان دادن راه درست، کمی از خطا های گذشته جبران گشته و سنگینی بار خیانت در امانت بر دوش افراد مورد نظر کمتر شده و تمام شرمندگی ها به روز قیامت موکول نمی شود. سومین حسن آن، درس گرفتن سیاست گذاران فعلی و آینده است که از سرنوشت گذشتگان با خبر شده و از طی مسیرهای اشتباه خود داری کنند.
یادمان باشد، زمین خوار برای کسب ثروت، زمین خواری می کند. اختلاس های ۱۰۰۰ میلیاردی هم در پاسخ به عطش ثروت اندوزی اختلاس کننده است. اما هیچ کدام از این دو گروه، زیانی را نمی زنند که یک سیاست گذار طالب محبوبیت، با تخریب منابع طبیعی به ویژه آب، ایجاد می کند. دو گروه اول تنها نسل کنونی را هدف گرفته اند اما گروه سوم، نسل های آینده را نیز به نابودی می کشاند. اگر برای دو گروه نخست بایستی دادگاه برگذار شده و مجازات اعمال شود، آیا وقت آن نرسیده است تا جامعه به فکر مجازات افرادی باشد که برای کسب محبوبیت منابع حیاتی و ثروت های ملت را به باد می دهند؟
سوره زمر، آیه ۵۳
م“بگو اى بندگان من که بر خویشتن زیادهروى روا داشتهاید از رحمتخدا نومید مشوید در حقیقتخدا همه گناهان را مىآمرزد که او خود آمرزنده مهربان است”
دکتر محمد عبدالهی عزت‌آبادی