انار، شهری که در سالهای بسیار دور حتی تا ۳۰ سال گذشته توسط قنوات آبیاری میکردید اکنون با حفر چاههای انبوه در ورطه نابودی بسر میبرد و منتظر پایان آب در عمق زمین است که شاید بعدا مسئولان به فکر بیافتند که دیگر هیچ راه چارهای نیست ((آن سبو بشکست و آن پیمانه ریخت)).
منطقهای که در دهه ۵۰ خورشیدی(۱۳۵۰) منطقه ممنوعه حاد بوده کلمه ممنوعه تامل برانگیز است ولی کلمه حاد تامل بیشتری میطلبد مانند جمله توقف مطلقا ممنوع با حرصی مثال زدنی در حال خودزنی هستیم آبهای شیرین را از دل زمین بیرون میکشیم و به درختان پسته برای سودآوری که میتوان به جای آن از راههای دیگری امرار معاش کنیم (ایجاد کارخانههای صنایع جنبی مس ) به صورت باور نکردنی هدر میدهیم تا کی؟ به چه قیمتی؟ یک روز که آن روز دیر نیست از دهنه لوله چاه قطرهای آب بیرون نمیآید یا اگر بیاید قابل شرب نیست جواب فرزندانمان در رابطه با نبود آب آشامیدنی که باعث نابودی شهرمان میشود را چه کسی خواهد داد؟؟؟ به خدا آن روز میرسد باور کنیم اگر تردید داریم یک نظری به منطقه لطفآباد و … بزنید به این حرفها ایمان میآورید آب این چاهها تمام شدنی است.
عدهای انگشت شمار در شهرستان بیش از هفتاد و پنج درصد از آب منطقه را مکیده و میمکند بدون ذرهای فکر به نسلهای آینده چرا؟ چون زندگی خود را در شهرهای دیگر تضمین و روبراه کردهاند و این گونه افراد منفعت شخصی را به هر قیمتی دنبال میکنند که این کار باعث نابودی شهر و بعضا زادگاه خود میشود. منابع آب زیرزمینی یک سرمایه ملی است که اولویت اول جهت مصارف شرب شهری و روستایی باید صرف گردد نه جهت سودجویی عده قلیل.
مسئولان و دولتمردان باید برای این معضل فکر اساسی نمایند. رضایت مالکان با خرید چاههای آب شیرین از طریق قانون و حکم قضایی و نسبت به پلمپ آنها اقدام و به نفع ذخایر آب آشامیدنی شهروندان حفظ نموده که این کار باعث تضمین آب آشامیدنی در آینده که امید به زندگی را در دل مردمان این منطقه زنده نگه میدارد به قول یکی از دوستان در منطقه کویر با آب شیرین اگر طلا برداشت کنیم باز هم ضرر کردهایم. به امید اقدامی عاجل از سوی مسئولان شهرستان.
روح الله بلوچی اناری