۱۷ نظر
۳ شهریور ۱۳۹۴ - ۲۰:۳۱
حسین عسکری یکی از شهروندان روشندلی است که با وجود اینکه از نعمت بینایی برخوردار نیست اما با همت و پشتکار بی‌نظیرش توانسته پله‌های ترقی را به خوبی طی کند.
وی که دانشجوی کار‌شناسی ارشد رشته جامعه‌شناسی دانشگاه تهران است در گفت‌و‌گو با انارپرس از دلایل موفقیتش می‌گوید.
عسکری که در سال ۸۹ به عنوان دانشجوی نمونه دانشگاه تهران برگزیده شده است اگر چه از نابینایی خود به عنوان یک نقص که بتواند سد راه پیشرفت او شود یاد نمی‌کند اما معتقد است که این امر مسیر زندگی اش را عوض کرده است.
این شهروند که در ابتدا به کم بینایی مبتلا بوده و به تدریج بینایی خود را از دست داده است، کلاس اول دبستان را در انار گذرانده و پس از ایجاد وقفه‌ای در دوران تحصیل در سن ۱۲سالگی برای گذراندن تحصیلات ابتدایی مجبور به ترک خانواده و سفر به رفسنجان شده است.
عسکری از این برهه از زمان در زندگی اش تحت عنوان جدایی از خانواده و اجتماعی که در آن می‌زیسته یاد و اضافه می‌کند: چون در آن زمان امکان تحصیل برای افراد نابینا در انار وجود نداشت به ناچار در سال ۷۵ به شهرستان رفسنجان نقل مکان کردم و به نحوی از خانواده و اجتماع خود دور شدم.
وی انتخاب رشته جامعه‌شناسی را نیز به دلیل ضعف بینایی اش می‌داند و می‌گوید: من علاقه زیادی به رشته ریاضی داشتم اما به دلیل نابینایی به سمت علوم انسانی سوق یافتم و در رشته جامعه‌شناسی ادامه تحصیل دادم.
عسکری نابینایی را یکی از دلایل موفقیت خود در زندگی می‌شمارد و اضافه می‌کند: در اینجا بهتر است با دید جامعه‌شناسانه به این امر نگاه کنم.
وی که معتقد است نابینایی و در کل هر نوع نقص جسمی، فرد را وارد یک اقلیت می‌کند، اظهار می‌کند: وقتی فردی وارد اقلیت شد، خواه یا ناخواه تلاشش برای نشان دادن خودش بیشتر می‌شود و به تعبیری باید اذعان کرد که اقلیت‌ها قدرت بیشتری دارند و این امر برای همه نیز صادق است.
عسکری اضافه می‌کند: وارد شدن در اقلیت به من نیرویی بخشید تا تمام تلاش و توان خود را در جهت رشد و پیشرفت خودم به کار گیرم و فکر می‌کنم تا حدودی در این راه موفق شده‌ام.
مصاحبه از: مریم ایمانی
