شعر زیر سروده مریم پورباقری یکی از شاعران اهل بیاض است.
یکی بود یکی نبود
زیر گنبد کبود
توی شهر قشنگ ما
یه زمان هیچی نبود
خونهها گلی بود
صفا و یکدلی بود
آشپزی مطبخی بود
شبها چراغ نفتی بود
قدیما دادگاه نبود
تلفن همراه نبود
پرستوی نامه رسون
خبر از حال میرسوند
هرچی بود خوش بود دلها
بیخیال مشکلها
مکتبها مدرسه شد
ریاضی هندسه شد
حالا مبلها قالی
همه چی دیجیتالی
جوونا به جای درس
شب و روز تو واتساپ
یا دارن چت میکنن
یا که صحبت میکنن
مسافرتها آسونه
آخرش لواسونه
آبنباتها قند شده
پیکانها سمند شده
دلخوشیها کم شده
غصه ها درهم شده
حالا تو این بگو بخند
دل خوش سیری چند
مریم پورباقری