۶ نظر
۲۲ شهریور ۱۳۹۴ - ۱۵:۱۴
دل سبد میوه نیست که بسته به فصل، میوه خاصی را در خود جای داده و میوه‌های قبلی را بیرون بریزد. گلدان نیست که گل‌های خشک شده را به فراموشی سپرد. آنچه در دل جای گرفت، به راحتی نمی‌توان از آن دست کشید. ما ملت ایران نیز مانند سایر ملل، دل‌هایی داریم که محبت بعضی‌ها در آنجای گرفته است، پس از ما نخواهید که آنها را بیرون کنیم.
از ما نخواهید محبت کسانی که نزدیک به نیم قرن، به عنوان، امام، رهبر و مقتدا در دل ما جای گرفته‌اند را به راحتی از دلمان بیرون کنیم.
از ما نخواهید، محبت کسانی که را بیش از نیم قرن به ایران خدمت کردند، از دل خود بیرون کنیم. چنان چه نمی‌توانیم محبت کوروش، داریوش، کمبوجیه، و… را از دل خود بیرون کنیم.
از ما نخواهید محبت کسانی را که در کلاس‌های درس مدرسه و دانشگاه، زنده بودن انقلاب را به زنده بودن آنها گره زده‌ایم، از دل بیرون کنیم.
محبت کسانی که سال‌ها سید خندان و فرزند فاضل نامیده‌ایم، از دل رفتنی نیست. نمی‌توان محبت کسانی را از دل به در کرد، که نزدیک به یک دهه به عنوان چشم امید مستمندان مطرح بوده‌اند.
این‌ها تاریخ ملت و مملکت ما هستند. با هر نام و در هر پیشه‌ای که باشند دوستشان داریم. با نام پادشاه، امیر، رهبر، روحانی و یا رییس، فرقی ندارد، یاد آنها باعث غرور و اقتدار ما شده و استخوان‌های ما را محکم می‌کند.
نام هر یک از آنان استحکام بخش استخوان‌های تمام و یا بخشی از ملت ماست. شما نمی‌توانید با حذف بخشی از تاریخ ما، بخشی از استخوان‌های ملت ایران را خرد کنید.
شما شاید بتوانید عکس و تصویر آنها را از چشم ما دور کنید ولی پاک کردن نام و یاد آنها را هرگز. کسانی که این خیال را به سر دارند، بدانند که دست به کاری سخت و ناشدنی زده‌اند.