هر از گاهی خبر می‌رسد که تعدادی از چاه‌های کشاورزی در شهرستان انار به دلیل اضافه برداشت آب، از سوی اداره منابع آب پلمپ می‌شوند اما خیلی زود این پلمپ‌ها باز می‌شود؛ واقعان داستان چیست؟
آیا همه چاه‌هایی که اضافه برداشت داشته‌اند، اکنون به اندازه میزان اعلام شده در پروانه، آب برداشت می‌کنند؟ تحقیقات میدانی نشان می‌دهد که اضافه برداشت‌ها همچنان از سوی تلمبه‌های کشاورزی وجود دارد.
پس داستان این پلمپ و رفع پلمپ‌ها چیست؟ این روند جز بی‌اثر کردن قانون و فشل کردن آن و نابودی منابع آب، نتیجه دیگری ندارد.
همه ما می‌دانیم و باید بدانیم که:
۱- وضعیت و بحران آبی کشور تاحدی از خط قرمز عبور کرده که به گفته معصومه ابتکار، معاون رییس جمهور رتبه اول تنش آبی را به خود اختصاص داده‌ایم و این درحالیست که کشورهایی که با کمبود بارندگی بیش از ایران روبرو هستند چنین رتبه ای را از آن خود نکرده‌اند.
۲- زنگ خطر آب‌های زیرزمینی در حالی به صدا در آمده که بیش از ۹۰ درصد مصارف آب کشور در حوزه کشاورزی صرف می‌شود.
۳- مشکل اصلی که در حوزه آبی کشور به ویژه بخش کشاورزی وجود دارد مربوط به برداشت بیش از حد آب از چاه‌های مجاز و غیر مجاز است که افت سطح آب‌های زیرزمینی را در پی داشته دارد به طوری که بر اساس آمارهای موجود بیش از ۱۱ میلیارد متر مکعب آب از دشت‌های کشاورزی بیش از ظرفیت مجاز برداشت می‌شود.
۴- به گفته ابتکار معاون رییس جمهور، کشاورز برای اینکه بتواند کشاورزی کند ابتدا باید نسبت به حفظ منابع آب و خاک مسوولیت پذیر باشد.
۵- محمد درویش، مدیرکل آموزش و مشارکت مردمی سازمان حفاظت محیط زیست: « در کدام مقطع تاریخی سراغ داریم که همزمان همه تالاب های مرکزی از بین رفته باشد؟ افت سطح آب های زیرزمینی به بیش از دو متر رسیده باشد و ۹۰ درصد از اندوخته های جانوری را نیز از دست داده باشیم؟»
۶- به گفته محمد درویش، ما آخرین نسلی هستیم که می توانیم ایران را از این وضعیت بحرانی نجات دهیم و اگر این کار را انجام ندهیم در برابر نسل آینده شرمنده خواهیم شد.
اکنون با اینکه همگان می‌دانیم وضعیت منابع آبی در وضعیت بحرانی است و اگر این روند ادامه داشته باشد، زندگی آیندگان با مشکلات جدی مواجه خواهد شد؛ چرا دستگاه‌های مسئول به وظایف خود به درستی عمل نمی‌کنند؟
اگر همین وضعیت در کشور ادامه داشته باشد، دیگر نیازی به جنگ نرم و سخت علیه ایران است، نیازی به تحریم‌ها نیست، نیاز به فشارهای بین‌المللی نیست تا مردم از پا در بیایند؛ بلکه همین برداشت‌های بی‌رویه از منابع آب و تخریب‌های پی در پی محیط زیست، چنان زندگی مردم را با مخاطره مواجه خواهد کرد که علاوه بر تاثیرات گسترده بر زندگی شهروندان، امنیت ملی را نیز به فنا خواهد داد و کشور در معرض آسیب‌های جدی قرار خواهد گرفت.
شما کشوری را تصور کنید که به آب، این مایه حیات نیاز دارد و آن را در طول ده‌ها سال و با روش‌های ضد محیط زیستی از دست داده؛ چنین کشوری در مناسبات جهانی به چه سرنوشت ناگواری دچار خواهد شد؟ چنین کشوری چقدر توان پایداری دارد؟
