حسن قدیری، فوتبالیست اناری بازیکن تیم فوتبال فجر اصفهان است و در لیگ دسته سه کشور بازی میکند.
قدیری در مصاحبهای با انارپرس درباره وضعیت ورزش در انار گفت: «درد امروز ما ساختن مسجد و حسینیه و مدرسه نیست، درد جوانان اناری این است که با وجود این همه استعداد حتی یک تیم در استان هم ندارند چه برسد به کشور.»
حسن قدیری متولد بهمن ۱۳۶۸، اهل روستای ترابآباد انار و دارای لیسانس روانشناسی است.
وی میگوید: «مثل همه کسانی که عشق فوتبال هستند، فوتبال را از شش هفت سالگی و در زمینهای خاکی انار شروع کردم و در انار در تیمهای آزادگان و شاهین و پیشرو بازی کردم.»
قدیری افزود: «بعد از تمام شدن درسم، به طور حرفهای فوتبال را دنبال کردم و به تیم صنعت ساری پیوستم، حتی قرارداد داخلی نیز با تیم نفت مسجد سلیمان در لیگ برتر هم بستم اما به دلیل سقوط این تیم، موفق به حضور در این تیم نشدم و فعلا هم در تیم فجر شهرضا اصفهان در حال فعالیت هستم.»
این فوتبالیست درباره آینده این ورزش گفت: «برای پیشرفت در فوتبال یا در هر حرفهای، اگر اراده قوی و انگیزه و اشتیاق لازم و از همه مهمتر حمایت و پشتیبانی خانواده وجود داشته باشد، آن کار شدنی است ولی متاسفانه جوانان امروزی فقط در حد حرف دوست دارند که پیشرفت کنند و بیشتر وقت خودشان را از طریق سپری کردن با کارهای بیهوده و با ذهنیتهای الکی میگذرانند، در صورتی که پیشرفت در فوتبال فقط با تمرین است، تمرین است و تمرین.»
حسن قدیری درباره وضعیت ورزش در انار گفت: «متاسفانه در انار با وجود پتانسیلهای خیلی قوی مالی، هیچ گونه حمایت و پشتیبانی از ورزش نمیشود، درد امروز ما ساختن مسجد و حسینیه و مدرسه نیست، درد جوانان اناری این است که با وجود این همه استعداد حتی یک تیم در استان هم ندارند چه برسد به کشور.»
وی افزود: «همه مسئولین ورزش و سرمایهگذاران با بیمسئولیتی فقط در فکر این هستند که به گونهای رفع مسئولیت کنند و انگار خرج و کمک به ورزش را وقت تلف کردن هزینه میدانند.»
این فوتبالیست ابراز امیدواری کرد: «امیدوارم تیم پیشرو که از انار فراتر رفته، هم از لحاظ مالی و هم فنی حمایت شود، هر چند باز هم بعید میدانم.»
حسن قدیری در انتهای این مصاحبه گفت: «در آخر برای تمام دستاندرکاران انارپرس آرزوی موفقیت دارم و از خانوادهام و تمام کسانی که این بنده حقیر را حمایت میکنند، تشکر میکنم. تکیه بر جای بزرگان نتوان زد به گزاف / مگر اسباب بزرگی همه آماده کنی.»