اخیرا در جلسه مهمانی در یکی از روستاهای انار حضور داشتم. در این جلسه، چند کشاورز پسته کار در خصوص مسایل و مشکلات پسته کاری‌ها صحبت کرده و مطالب ارزشمندی مورد بحث قرار گرفته است که انتشار آن می‌تواند مفید باشد.
در این جلسه، یکی از کشاورزان، حذف باغات اضافه را راهکاری جهت مقابله با مشکل کم آبی منطقه می‌داند. در جواب وی، کشاورز دیگری اعلام می‌کند که ما تا می‌توانستیم باغات اضافه را حذف کرده‌ایم.
کشاورز نخست می‌گوید، ما برای حل کردن مشکل کم آبی، بایستی از هر ۱۰۰۰ قصب باغ پسته، ۸۰۰ قصب آن را رها کرده و تنها ۲۰۰ قصب آن را نگه داریم. وقتی دلیل آن را پرسیدند، در جواب گفتند: در سال ۱۳۵۲، که تنها ۲۵۰ حلقه چاه در دو شهرستان انار و رفسنجان وجود داشت، منطقه ممنوعه اعلام شد. الان ۱۴۰۰ حلقه چاه در این دو شهرستان وجود دارد. یعنی اینکه، ۸۰ درصد چاه‌ها اضافه بوده و به تبع آن ۸۰ درصد باغات پسته نیز اضافه است.
به عبارت دیگر، از هر ۱۰۰۰ قصب باغ پسته، ۸۰۰ قصب آن اضافه هست و تا زمانی که این باغات اضافه حذف نشود، مشکل همچنان باقی خواهد ماند. در این هنگام، یکی دیگر از کشاورزان می‌گوید، انجام این پیشنهاد شما کار خیلی سخت و شاید غیر ممکنی باشد. شاید از کاشت و ایجاد باغات پسته نیز سخت‌تر باشد. به عبارت دیگر، کسانی که باغات پسته را ایجاد کردند، کار بزرگ و سختی را انجام دادند اما کسانی که این باغات اضافه را حذف می‌کنند کار بزرگ‌تر و سخت تری را بایستی انجام بدهند. البته کسانی که این کار بزرگ و سخت را انجام دهند، نام آن‌ها در تاریخ منطقه به عنوان نیکی و حافظان منابع آب برده خواهدشد.
دکتر محمد عبدالهی عزت‌آبادی
