از دیدگاه قرآن، افراد انفاق کننده، تفکر بلند مدت دارند، احساس مسئولیت می‌کنند و در جهت حفاظت از آیات الهی تلاش می‌نمایند.
اندیشه بلند مدت باعث می‌شود تا تنها به منافع زودگذر نیندیشند و لذا از انجام فعالیت‌های زود بازده و مخرب طبیعت جلوگیری نمایند. این مسئله باعث می‌شود تا به جای استفاده از مقدار بیشتر منبع، به فکر استفاده مفید و بهتر از منبع بی‌اندیشند. این افراد احساس مسئولیت می‌کنند و لذا از اینکه فعالیت‌های آن‌ها بر زندگی دیگران و کل اجتماع تاثیر منفی داشته باشد نگران هستند. لذا آیات الهی را تغییر نداده و طبیعت را تخریب نمی‌کنند.
از آنجایی که افراد انفاق کننده و سخاوتمند تنها بر پروردگارشان توکّل دارند، لذا به علت ترس از آینده، در استفاده سریع از منابع طبیعی تعجیل نمی‌کنند. نه اینکه توکل بر خداوند باعث شود تا منابع را تخریب نموده و به امید یاری پروردگار خود منتظر و بیکار بنشینند. بلکه خداوند را صاحب کتاب هستی می‌دانند و لذا تغییر در آیات آن را نا‌صحیح می‌شمرند.
از طرف دیگر، خود را از طرف خداوند مامور حفاظت از این آیه‌ها می‌دانند. این است توکل سازنده. این خود زاینده ویژگی دیگر انفاق کنندگان یعنی «عاقلانه فکر می‌کنند و اندیشه‌های خرافی ندارند» است. به عبارت دیگر برای زندگی، با توکل بر خدا از عقل خود استفاده کرده و در هر کاری اندیشه می‌کنند. نه اینکه با تکیه بر خیالات و خواب و رمالی و… به تخریب طبیعت پرداخته و خود را متوکل بر خدا بدانند. گاهی این افراد حتی عاقلان را جاهل و کافر نیز تلقی می‌کنند.
سوره انفال آیات ۲ تا ۴
«مؤمنان، تنها کسانى هستند که هرگاه نام خدا برده شود، دل‌هاشان ترسان مى گردد; و هنگامى که آیات او بر آن‌ها خوانده مى شود، ایمانشان فزون‌تر مى گردد; و تنها بر پروردگارشان توکّل دارند. همان کسانى که نماز را برپا مى دارند; و از آنچه به آن‌ها روزى داده‌ایم، انفاق مى کنند. (آرى،) مؤمنان حقیقى آن‌ها هستند; براى آنان درجاتى (والا) نزد پروردگارشان است; و براى آن‌ها، آمرزش و روزىِ پرارزشى است.»
دکتر محمد عبدالهی عزت‌آبادی
