آیین «شدّه بندی» در انار این روزها از سوی زنان در حال انجام است.
«شدّه ها» در شب هفتم محرم که به شب طوق مشهور است، همراه با هیات‌های عزاداری آورده می‌شود و تا ظهر روز عاشورا ادامه دارد.
«شدِّه بَران» آیینی است که بیش از ۴۰۰ سال قدمت دارد.
«شدّه» که از یک وسیله فلزی یا چوبی که معمولا دایره‌شکل است و از یک چوب دست کم سه‌متری تشکیل شده، به وسیله پارچه‌های رنگی آماده می‌شود و وزن میانگین هر شدّه به طور میانگین به ۶۰ کیلوگرم می‌رسد. این شدّه‌ها معمولا به وسیله پارچه‌های رنگی که از سوی اشخاص برای حاجت یا نذری ارائه شده، تزئین می‌شوند و گاهی نیز آیینه‌های کوچک که نماد روشنایی است در اطراف آن نصب می‌شود.
شب هفتم محرم به دلیل اینکه ظاهرا لشکریان حاضر در کربلا، طوق‌های خود را که به مثابه علم‌های اعلام جنگ بوده، برافراشته کردند، شب «طوق» نامیده می شود. در واقع فلسفه «شدّه» و آیین «شدّه‌بران» یک نماد و سمبول از طوق‌ها و علم‌های یاران امام حسین (ع) به شمار می‌رود
«طوق» در لغت به معنای چیزی دایره‌ای‌شکل است. «شدّه» نیز دقیقا دایره‌ای‌شکل است و به وسیله یک چوب برافراشته می‌شود.
این مراسم آیینی بعدازظهرهای روزهای ششم، هفتم، هشتم، نهم و صبح دهم محرم در شهرستان انار برگزار می‌شود و نهایتا ظهر روز عاشورا که امام حسین (ع) و یارانش به شهادت رسیده‌اند و قاعدتا «طوق‌ها» و «علم‌هایشان» دیگر برافراشته نبودند، به پایان می‌رسد.
هر هیات عزاداری در انار معمولا بین سه تا ۱۰ شدّه در اختیار دارد که در هنگام عزاداری روزهای ششم تا ظهر روز عاشورا، پیشاپیش هیات‌ها به حرکت درمی‌آیند که خود نمادی از جلودار بودن علم‌ها محسوب می‌شود.
اگر فردی در زمان آیین «شدّه‌بران» نتواند «شدّه» را کنترل کند و آن به زمین بیفتد، سنت بر این است که باید رسم ادای یک نذر را که هر چه می‌تواند باشد، به جای آورد.
