مطلب زیر از سوی یکی از مخاطبان انارپرس ارسال شده است.
کورورش هخامنش فرزند کمبوجیه و ماندانا، «بزرگ‌ترین پادشاه صلح‌جوی جهان» هم از طرف پدرش شاهزاده بود هم از طرف مادرش، پدرش «کمبوجیه»، پسر کوروش، پسرچیش پیش، پسر هخامنش بود. مادرش «ماندانا» دختر آستیاگ، پسر هوخشتره، پسرخشتریه، پسر فره ورتیش بود.
روز هفت آبان، روز صدور منشور حقوق بشر اوست؛ روزی است که او «آشتی‌خواهانه به بابل اندر شد، سربازان بسیار او دوستانه در بابل گام برداشتند، و او نگذاشت کسی در تمامی سرزمین‌های سومر و اکد ترساننده شود. او مردمان ستمدیده را از درماندگی رهانید، آوارگان را به خانه‌های خود بازگرداند، بردگان را از بیگاری نجات داد، و فرمان داد
که هر کسی برای انتخاب مذهب و محل سکونت خود آزاد باشد.. او نه مثل شاهان سامی‌نژاد میان رودان و نه مثل تمام امپراتوری‌ها و شاهان دیگر دست به کشتار نزد؛ به سربازانش اجازه نداد که به جان و مال و زنان رعیای شاه مغلوب دست درازی کنند. او پس از فتح کشورهای مغلوب پادشاهان ستمگر را می‌بخشید و به آنان جاه و مقام درخور یک پادشاه می‌داد..»
تاریخ‌نویسان روز هفت آبان (۲۹ اکتبر) را روز ورود کوروش بزرگ به بابل و صدور منشور کوروش بزرگ می‌دانند. ۲۵۴۴ سال پیش در همین روز اعلامیه تاریخی کوروش بزرگ در زمینه حقوق افراد و ملل انتشار یافت که نخستین سنگ بنای یک دولت جهانی با منافع مشترک به شمار می‌آید. بندی از منشور حقوق بشر که به فتح بابل اشاره دارد: «آنگاه که بدون جنگ و پیکار وارد بابل شدم مردم گامهای مرا با شادمانی پذیرفتند. در بارگاه شاهان بر تخت شهریاری نشستم، فرمان دادم همه در پرستش خدای خود آزاد هستند. برده‌داری را برانداختم. خدای بزرگ از کارهای من خشنود شد و دلهای پاک مردم را متوجه من کرد.»
در مورد شخصیت کوروش بزرگ، تاریخ نویسان نوشته‌اند که حتی دشمنان امپراتوری بزرگ پارسیان نیز وقتی بر آرامگاه کوروش وارد می‌شدند تعظیم می‌کردند و به او احترام می‌گذاشتند و تمامی کتابهای آسمانی از جمله قرآن مجید از کوروش بزرگ به نیکی یاد کردند. آیات ۸۲ تا ۹۶ سوره کهف در مورد رفتار انسان دوستانه کوروش بزرگ با دو قبیله درگیر اختصاص یافته است:
«و از تو درباره ذوالقرنین (کوروش) می‌پرسند بگو به زودی بخشی از سرگذشت او را برای شما بازگو خواهیم کرد» (سوره کهف آیه ۸۲)
در کتیبه‌های بر جای مانده از کوروش بزرگ، منشورهای (پارسوماش، شوشیانا، پاسارگاد و پرشیا) همگان را به «نیک گفتاری و درست کردای و نیک اندیشی» پند داده است: «آیندگان وقتی بر آرامگاه من حاضر شدید خشنود باشید و خوشحالی کنید چرا که در زندگی خوشبخت بودم و به هر آنچه خواستم رسیدم و هرکس که راست گفتار و درست کردار نباشد از ما نیست.»
