یک نظر
۹ مهر ۱۳۹۴ - ۱۱:۲۵
«دست دادن ظریف و اوباما»، این خبری بود که سه شنبه برای ساعاتی در صدر اخبار دنیا قرار گرفت و از سوی رسانه های مختلف، «تاریخی» قلمداد شد، اما در ایران بسیاری از همان لحظات ابتدایی انتشار خبر، بر این باور بودند که این مصافحه ی اتفاقی، فارغ از مثبت یا منفی بودن آن، سرآغاز جنجال ها و حملات تندی علیه وزیر خارجه خواهد شد، اما هیچکس تصور نمی کرد که دامنه این انتقادات، به توهین، بی احترامی و فحاشی کشیده شود.
روز گذشته، عده ای معدود که دیگر نام و مواضع آن ها برای مردم کاملا مشخص است، بار دیگر آتش توپخانه ی خود را برای وزیر خارجه روشن کردند. رسایی، حقیقت پور و چندین تن دیگر از طریق شبکه های مجازی اقدام ظریف را تقیبح کردند. در این میان، بیرواند نماینده بروجرد در مجلس سر و صدا راه انداخت و خواستار تذکر و اخطار به وزیر خارجه شد.
وی با اشاره به موضوع «دست دادن ظریف و اوباما» خطاب به وزیر خارجه گفت: «آقای ظریف غلط زیادی کرده که به عنوان وزیر خارجه چنین کاری کرده و دلش خواسته با رئیس جمهور آمریکا دست بدهد! ای کاش اندازه یک جوجه خروس غیرت دینی داشتند.»
با این حال نائب رئیس اهل آداب مجلس پس از شنیدن سخنان ناپسند بیراوند، میکروفن وی را قطع کرده و خواستار رعایت شان وزیر خارجه کشور شد.
ابوترابی‌فرد گفت: افرادی چون آقای ظریف در دفاع از انقلاب و رهبری و خون شهدا، غیرت دینی کمتر از بنده ندارند.
این انتقادات غیرمنصفانه که ریشه های حب و بغض را می توان در آن یافت، این تفکر را در ذهن متبادر می کند که برخی از افراد همیشه دلواپس که در ماجرای توافق هسته ای و به فرجام رسیدن آن شکست بزرگی دریافت کردند، امروز به فکر انتقام از مردی افتاده اند که این مذاکرات را به سرمنزل مقصود رساند.
این افراد به حدی از موفقیت روحانی و ظریف در خشم اند که هیچ توضیحی چه از سوی شخص وزیر خارجه چه از سوی دیگر مسئولان آن ها را قانع نخواهد کرد، چراکه به بهانه ای تازه دست پیدا کرده اند تا بتوانند حساب خود را با عاملانی که منجر به باخت آنان در عالم سیاست شده، تسویه کنند.
این جماعت همواره دل نگران در این راه نه به نصایح معصومین و بزرگان دینی توجه دارند، نه اخلاق و ادب ایرانی-اسلامی. سخنان تند و زننده این افراد در روز گذشته، که تازه آغاز شده، هم برخلاف فرمایش حضرت علی (ع) است که می فرمایند: «با دشمنت مصافحه کن اگر چه از آن خوشش نیاید؛ زیرا خداوند به آن امر کرده است» و هم در تضاد با آداب و سنن ایرانی – اسلامی.
این افراد چگونه توقع دارند فردی که نماینده ی کشوری با فرهنگ ایرانی – اسلامی است، به مردی که دستش را به منظور عرض سلام و احترام دراز کرده، پشت کرده و به راه دیگری رود. آیا این رفتار برخلاف نصایح بزرگان دینی نیست؟ و آیا این اقدام، تخریب کننده ی ذهنیات جهانیان از ادب و اداب اسلامی – ایرانی نیست؟
اگر کسی نداند، شاید گوینده سخنان توهین آمیزی که در بالا آمده را هر کسی غیر از عضوی از آنچه نمایندگان مجلس «خانه ملت» می نامند، بداند. با این حال، اکنون در روزهایی به سر می بریم که فاصله ای تا انتخابات مجلس ندارد و مردم حداقل بین نماینده ای که در انتقاد خود ادب خرج می دهد و نماینده ای که هر چه در ذهن می پروراند را به زبان می آورد، تفاوت قائل شده و نخواهند گذاشت چنین افرادی بار دیگر به عنوان نماینده آنان در نهادی تصمیم گیر، ورود پیدا کنند.