اسفند ۹۴، در حالی انتخابات مجلس شورای اسلامی برگزار می‌شود که مهمترین امید جریان دلواپس، ناامیدی مردم از صندوق‌های رأی است. آنها به تجربه می‌دانند که اگر مردم با تمام توان پای صندوق‌های رأی بیایند، آنچه از صندوق بیرون می‌آید، نام دلواپسان نخواهد بود.
به گزارش ایسنا، «عصرایران» پس از این مقدمه، نوشته است: حضور حداقلی مردم در انتخابات، اما می‌تواند برای دلوا÷سان معجزه کند، چراکه بازی اقلیت را خوب بلد هستند و مثلاً می‌دانند که در شهری مانند تهران چگونه با ۲۵۰ هزار رأی می‌توان به مجلس رفت و بعد به نمایندگی از کل ملت ایران، حتی در برابر منتخب ۲۰ میلیونی ملت ایستاد و طلبکار هم شد!
اما در اینجا یک پارادوکس وجود دارد: از یک طرف باید بر حضور حداکثری مردم به عنوان راهبرد بنیادین نظام تأکید کنند و از سوی دیگر، نگران حضور اکثریت هستند.
راه‌حل‌شان برای حل این تعارض هم مشخص است؛ اصل شعارهایشان را مبتنی بر حضور حداکثری تنظیم می کنند ولی رویکردهای درونی شعارها را ناظر به طیف‌های سنتی تعریف می‌کنند تا فقط آنها را جذب انتخابات کنند.
راهبرد دیگر این است که از یک سو مردم را به حضور دعوت کنند و از سوی دیگر، حضورشان را مصادره به مطلوب کنند.
این روشی است که رهبر انقلاب در انتخابات دوره گذشته ریاست جمهوری (خرداد ۹۲) با آن مقابله کردند و جمله‌ای واقعاً تاریخی بیان داشتند: «درباره رأی دادن، ممکن است بعضی به دلیلی نخواهند از نظام اسلامی حمایت کنند اما از کشورشان که می‌خواهند حمایت کنند؛ همه باید بیایند». و بدین ترتیب، راه مصادره حضور مردم – حتی به نفع نظام – را بستند و موضوع را به سرنوشت کشور که موضوعی عام‌تر است ارتباط دادند.
بدیهی است که دلواپسان تمایل ندارند ادبیاتی چنین ملی و فراجناحی بر انتخابات حاکم باشد و از این رو خواهند کوشید چنین تبلیغ کنند که حضور مردم در انتخابات به منزله تأیید مراتبی نازل‌تر از “کشور” است.
این در حالی است که انتخابات نه فقط با سرنوشت نظام که با آینده کشور در ارتباط است و اگر فردی همسو با نظام هم نیست می‌تواند با رویکرد ملی و برای کشورش و آینده فرزندانش در انتخابات شرکت کند.
روش دیگر دلواپسان برای کاستن از حضور مردم این است که آنها را از اصلاح امور ناامید کنند و بدین ترتیب در روز انتخابات آنها را در خانه نگه دارند. مثلاً ممکن است به فلان سینما یا کنسرت قانونی یا سخنرانی حمله کنند و مانع از ادامه برنامه شوند و بدین ترتیب به جامعه این پیام را بفرستند که دیدید حضورتان در انتخابات قبلی، فایده‌ای نداشت و همچنان ما فعال هستیم؟!
امید دیگرشان این است که بتوانند با جوسازی و پرونده‌سازی، باعث حذف کاندیداهای رقیب از گردونه انتخابات شوند. اینجاست که مسئولیت شورای نگهبان خطیرتر می‌شود که مبادا تحت تأثیر جریان‌های دلواپس قرار گیرد و ناخواسته ابزار سیاسی آنها شوند و نهایتاً باعث کاهش مشارکت مردمی شود.
رویکرد دیگر جریان دلواپس که مدت‌هاست آن را آغاز کرده‌اند، تخریب دستاودهای دولت بویژه در خصوص برجام است. آنها می‌دانند که حرکت ولو نسبی کشور به سمت آرامش و پیشرفت با حل مسأله هسته‌ای، مهمترین دستاورد دولت و جریان سیاسی اعتدال است و این می‌تواند برگ برنده نیروهای میانه‌رو در انتخابات آینده باشد؛ بنابراین می‌کوشند این برگ برنده را زائل کنند.
روش کار آنها این است که نه تنها برجام را نقد کنند بلکه با پیشدستی، آن را به عنوان یک نقطه منفی جلوه دهند! و بدین ترتیب، اگر نمی‌توانند بر رأی خود بیفزایند، لااقل از آرای رقیب بکاهند.
جریان دلواپس امیدوار است بتواند با تمسک به روش‌های فوق، مردم را از حضور فعال در انتخابات بازدارند و به مدد آرای سنتی خود، بار دیگر مجلس را در اختیار داشته باشد و از سکوی آن بتواند بازگشت به ریاست جمهوری را در سال ۹۶ هدفگذاری کند و آنگاه روز از نو روزی از نو!
