سایت عصر ایران در مقالهای، روزنامه کیهان را متهم به «عقدهگشایی» کرد.
به نوشته این سایت، روزنامه کیهان به استفاده از القاب و توصیفات منفی برای شخصیتهایی که نمیپسندد شهره است.
عصر ایران نوشته:
یکی از روزنامهها، به چند فرد موفق برچسبهای متعددی زده است. البته این اولینبار نیست که این روزنامه از افراد مختلف با القاب ناروا یاد میکند. با یک بررسی روانشناسی، میتوان ریشههای روانی بسیاری از برچسبها را دریافت.
«عقده» یکی از مهمترین مباحثی است که در روانشناسی «پروفسور کارل یونگ» به طور ویژه و عمیق بررسی میشود. این یادداشت کوتاه البته قصد ورود گسترده به این بحث را ندارد و فقط از یک منظر، گریزی به موضوع «عقده» میزند.
در بحث عقده، گفته میشود که وقتی انسانها آرزومند یک موقعیت هستند ولی به هر دلیلی نمیتوانند بدان برسند، معمولاً افرادی که دارای آن موقعیت هستند را تخطئه میکنند.
مثلاً دانشجویی که آرزومند کسب بهترین نمرات است ولی به هر دلیلی تلاش نمیکند و نمرات پایینی میگیرد، به جای تحسین همکلاسیاش که برنامه درسی منظمی دارد و نمرات بالایی هم میگیرد، به او برچسب «خر خوان» میزند، یا کسی که میخواهد پولدار شود ولی «تنبلی را به کار» و «محافظهکاری را به ریسکپذیری» ترجیح میزند، وقتی فرد موفقی در بازار میبیند که پول خوبی هم درمیآورد، با حرفهایی مانند «پول چرک کف دست است»، اصل ثروت را نادیده میگیرد و به آن فرد هم لقب «پولپرست» میدهد یا برچسب «دزد» میزند.
یا کسی که دوست دارد زیبا باشد، به افراد زیبا رو، برچسبهای غیراخلاقی میزند و … .
این برچسبزدنها، ناشی از عقدههاست. یعنی افراد به جای تلاش برای رسیدن به جایگاه انسانهای موفقتر از خودشان، ممکن است با زدن برچسب، صورت مسأله را پاک کنند و به غار تنهایی و جهالت خود برگردند و به خواب خود ادامه دهند. به بیانی دیگر، برچسب زدن نوعی مکانیزم دفاعی است تا فرد برچسب زننده از اضطراب درونیاش بکاهد.
«آنا فروید» (روانشناس و دختر زیگموند فروید) این بحث را تحت عنوان «بیارزشسازی» (DEVALUATION) مطرح میکند و میگوید وقتی فردی به یک موقعیت مطلوب نمیرسد، میکوشد به جای تلاش برای رسیدن به آن، یا تحسین کسانی که به آن رسیدهاند، آن موقعیت را با برچسبی خاص نکوهش کند و مثلاً بگوید: «شرکتی که مرا استخدام نکرد، اصلاً جای پیشرفت نبود» و بدین ترتیب از ناراحتی درونیاش بکاهد.
ضرب المثل معروف «گربه دستش به گوشت نمیرسه، میگه بو میده»، دقیقاً ناظر به همین موضوع است. افراد ناموفق و آنانی که احساس ناکامی درونی میکنند، بیش از بقیه به این و آن برچسب میزنند.
اگر با این مقدمه به جامعه خودمان برگردیم، میتوانیم ریشههای روانی بسیاری از برچسبها را دریابیم؛ چه در زندگی فردی و چه در حیات اجتماعی.
مثلاً یکی از روزنامههای کشور، به چند فرد موفق در رشتههای موفق، برچسبهای متعددی زده است. البته این اولینبار نیست که این روزنامه از افراد مختلف با القاب ناروا یاد میکند.
برچسبهای جدید این روزنامه را بخوانید:
۱- عبدالجبار کاکایی (شاعر و ترانهسرا با سابقه حضور در جبههها): شاعر ورشکسته که سیاهمشق های خود را با رانتهای دولتی منتشر میکند و نشریات دولتی برایش فاتحه میخوانند.
۲- ایرج افشار (ایرانشناس فقید که مورد تمجید رهبر انقلاب هم قرار گرفته است): مرتبط با جاسوسان بینالمللی تاریخی، ستایشگر فراماسونرها، در سطح توریستها و مستشرقان خارجی.
۳- محمد قزوینی (مشهور به علامه قزوینی – پژوهشگر و نویسنده فقید که آثار ادبی را از روی نسخ خطی استخراج میکرد): دارای روابط بسیار نزدیک با سرویسهای اطلاعاتی انگلیس و غرب.
۴- محمدجواد ظریف (وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران و رئیس مذاکرات هستهای منتهی به توافق برجام): مالباخته و رئیس طرف بازنده (به بهانه خبر نامزدی جایزه صلح نوبل به اتفاق جان کری وزیر خارجه ایالات متحده).
۵- صادق زیباکلام (استاد علوم سیاسی دانشگاه تهران): یک ایرانینما که ارزشهای اسلامی و ملی و انسانی او سقوط کرده و میتواند به استخدام وزارت خارجه آمریکا یا صدای آمریکا درآید (در انتقاد از توصیه به دولت درباره برجام و آمریکا).
واقعاً باید بزرگان روانشناسی را ستود که چه زیبا و علمی بحث عقدهها و مکانیزمهای روانی دفاعی را مطرح کرده و کلیدی برای سنجش رفتار آدمیان در همه زمانها به دست دادهاند.
بلوغ و رهایی از عقده، زمانی است که افراد بتوانند به جای پناه بردن به مکانیزم دفاعی برچسب و بیارزشسازی، افراد موفق و جایگاههای مطلوب را تحسین کنند و خود برای دستیابی به موفقیت حرکت کنند.
اینها تازهترین القابی است که این روزنامه در روز یکشنبه ۱۱ مهر ۱۳۹۵ نثار پنج چهره سیاسی و فرهنگی در قید حیات یا درگذشته، کرده است.