نگین احمدی طهرانی
عضو تحریریه انارپرس
روی چمن پارک راه میرویم
چمن را میکنیم
چون فکر میکنیم صاحبش هستیم
روی میراث نیکانمان یادگاری مینویسیم
چون فکر میکنیم صاحبش هستیم
جنگل را فرش زباله میکنیم
چون حتی روی آن هم حس مالکیت داریم
دریا را غرق زباله میکنند
چون فکر میکنیم صاحبش ما هستیم
در زندگی دیگران دخالت میکنیم
در تصمیماتشان دخالت میکنیم
چون معتقدیم به ما هم مرتبط است
دیگران را قضاوت میکنیم
آنان را سرزنش میکنیم
چون فکر میکنیم به ما هم مرتبط است
و این گونه است که ما مرزها را زیر سؤال میبریم
مرزهایی که نشانه انسانیت، درک و شعور ماست
و این گونه عمومیترین چیزها را با شخصیترین چیزها اشتباه میگیریم
و مرز بین کلمه یک شخص با همه مردم را در هم میشکنیم.!
و آنگاه که این دو در هم آمیخته شوند
و آنگاه که آدمی نتواند متعرف شخص باشد،
مرزها نه تنها معنایی نداشته بلکه بی شک از یادها میروند.
و هیچ یک از ما برای خودمان زندگی نمیکنیم
بلکه در باورها وعقایدهای دیگری زندگی میکنیم،
لطفاً نگذاریم یک فرد آینده و اهدافش را فقط به خاطر حرفهای من و شما از دست بدهد…
لطفاً بفهمیم رتبه کنکور شخصی است!