یکی از مخاطبان انارپرس، مطلبی درباره ماه رمضان و برخی افراد بدهکاری که حاضر نیستند بدهی خود را پرداخت کنند، نوشته است.
متن این نوشته به شرح زیر است:
ماه رمضان فقط برای تمرین مشق تشنگی و گرسنگی نیست، ماه سحری و افطار نیست. سالهاست سحر و افطار را با گرسنگی و تشنگی به هم پیوند زدیم اما یک بار فکر کرده‌ایم فلسفه حقیقی این ماه چیست؟ من می نویسم شما خود قضاوت کنید.
۱- مولای متقیان حضرت علی (ع) که شهید ماه رمضان شد، نسبت به حق‌الناس چگونه بود؟ آیا در جواب قصابی که به آن حضرت گفت گوشت خوبی آورده‌ام نفرمود پول ندرم بخرم و قصاب گفت من صبر می‌کنم و حضرت نفرمود من به شکم خود می‌گویم صبر کند؟ آیا رواست شیعه علی (ع) مبالغ هنگفتی صرف دکوراسیون و تغییر فرش و میز و مبل خانه خود کند و سالها مغازه‌داران را به دنبال خود بدواند و بدهی‌اش به آن‌ها را پرداخت نکند؟
۲- آیا صحیح است پول سپرده زمین و مغازه و آب و ملک داشته باشیم و پول طلبکاران را ندهیم و بعد با زبان روزه بگوییم پول نداریم؟
۳- آیا درست است دروغ بگوییم، تهمت بزنیم و طلب مردم را ندهیم و بعد افطاری هم بدهیم؟ تقبل الله منا و منکم
۴- آیا صحیح است سفره سنگین افطاری بیندازیم و پولش را نسیه بگذاریم و بعد نپردازیم؟
۵- آیا صحیح است مغازه‌داران انار سالها دنبال پول عقد وعروسی و نامزدی و جهیزیه و مراسم ترحیم و پرسه خود بدوند و ما داشته باشیم و نپردازیم؟ یا ازهمه بدتر انکار کنیم و بعد روزه بگیریم و شب‌های احیا داد بزنیم بک یاالله؟
آیا خدا نمی گوید اول طلب مردم را بده ای بنده من؟
به راستی ما به کجا می‌رویم؟
از طرف: یک ورشکسته با کلی طلب
