شعری از مهرابی در سوگ بانوی دو عالم حضرت فاطمه (س)
از باغ گل محمدی،یاس سپید
افتاد و شکست ؛غنچه اش پرپرشد
یاسی که شاخه های بی بر ،بر داد
از ضربه ی در شاخه ی او بی بر شد
او گرد غریبی ز رخ بابا شست
یک عمر برای پدرش،مادر شد
تنها به سفر آمد و تنها هم رفت
در وقت سفر از همه بی کس تر شد
خورشید به دوش ماه در خلوت شب
آرام دمید و رفت و شب هم سر شد
ماهی که به دوش خویش دل را می برد
یک لحظه به فکر چاره ای دیگر شد
از دست عدو به بی نشانهایش برد
بهر دل خویش بهترین داور شد
گویند ستارگان به اشکی خونین:
هنگام عروج سوره ی کوثر شد
حسین مهرابی
