روزنامه جهان صنعت نوشت: همه ما چشم به راه اعیاد بزرگ ملی- مذهبی، منتظر موفقیت غرورآفرینی در عرصه سیاست بین‌الملل یا گوش به زنگ پیروزی دلنشینی از قهرمانان ملی هستیم تا بدون قول و قرار قبلی به میادین و خیابان‌ها بیاییم، دور هم جمع شویم و در کنار یکدیگر لحظات خوشی را سپری کنیم. به راستی در بیشتر مواقع برای اغلب ما مهم نیست چه اتفاقی افتاده است؛ با مشقت بسیار و به لطف بازی پلی‌آف به جام جهانی راه یافته‌ایم یا طی جلسات طاقت‌فرسایی با گروه ۱+۵ توافق کرده‌ایم. ما تنها به دنبال بهانه و فرصتی برای شادی هستیم. جالب اینجاست که در چنین شرایطی همه کسانی که تا دیروز اخم‌آلود و بی‌تفاوت از کنارمان می‌گذشتند، در موقعیت به‌وجود آمده با ما حس مشترکی پیدا می‌کنند و خود را وابسته و متعلق به این جامعه می‌پندارند.
ابراز مسرت و شادی به صورت رفتارهای جمعی شادمانه و البته در قالب‌های متعارف و معقول، روح سرزندگی و انرژی عاطفی را به رگ و ریشه‌های جامعه تزریق می‌کند و از این طریق احساس تعلق خاطر، تعهد و پایبندی به جمع را در افراد ایجاد می‌نماید.
در جامعه ما با وجود این همه شور و اشتیاق بالقوه برای ابراز شادی و سرور و بهانه‌تراشی برای دورهمی‌های دوستانه، جریان روزمره زندگی افراد با نوعی رخوت و بی‌حوصلگی و در فضایی حزن‌آلود پیش می‌رود، افراد چنان سرگرم گرفتاری‌ها و مشغله‌های هر روزه هستند که گاهی از لبخندی ساده به یکدیگر نیز دریغ می‌کنند.
بی‌تردید از چنین جامعه‌ای که به روش قطره‌ای عطش شادی و نشاطش را فرو می‌نشاند، نه‌تنها انتظار تحرک و پویایی، توقع نابجایی است بلکه احتمال بروز انواع آسیب‌های اجتماعی دور از ذهن نیست.
کمرنگ بودن مظاهر و نمودهای بیرونی شادی و نشاط در بین افراد و فاصله گرفتن متوسط جامعه به ویژه جوانان از رفتارهای جمعی شادمانه و نشاط اجتماعی، امکان گرایش آنان را به خشونت و پرخاشگری در قطب مخالف مسرت و شادی افزایش می‌دهد. این واقعیت ناخوشایند فرآیند ابتلای جامعه را به آسیب‌های اجتماعی همچون درگیری‌های فیزیکی، قتل، تجاوز و. . . هموار می‌کند.
به توصیه متخصصان، بسیاری از بیماری‌های روحی، اختلالات روانی و ناهنجاری‌های اجتماعی با حضور افراد در شادی‌های جمعی و تخلیه هیجانات به صورت گروهی بهبود می‌یابد و احساس تنهایی، افسردگی و اضطراب در آنها به میزان قابل توجهی فروکش می‌کند و همچنین سبب ماندگاری و تداوم حس نشاط و شادابی در آنها می‌شود.
طبق آمارهای موثق جهانی، ایران در کنار برخی از کشورهای جهان سوم همچون عراق، مصر و افغانستان در صدر لیست کشورهای غمگین و افسرده قرار دارد.
جامعه‌ای که نگران رفتارهای ضداجتماعی و غیراخلاقی از خلال جشن‌ها و شادی‌های جمعی است، باید بداند که با سرکوب احساسات جوانان، انباشت هیجانات مردمی و عدم امکان بروز رفتارهای شادمانه در فضاهای عمومی، انبار باروتی با ذخیره بالایی از انرژی‌های رها‌نشده می‌سازد که دیر یا زود و به یکباره با کوچک‌ترین جرقه‌ای به صورتی نامتعارف و به دور از آداب اجتماعی در جامعه آزاد می‌شوند، تحت شرایطی که بی‌شک جامعه آمادگی و ظرفیت مقابله با آنها را ندارد و به این صورت به آسانی قادر به مهار و کنترل‌شان نخواهد بود و ممکن است در برهه‌ای از زمان جامعه را به هرج و مرج و نابسامانی دچار کند.
ابراز رفتارهای شادمانه یکی از مهم‌ترین تمایلات انسانی است، پس لطفا نیاز به شادی را از گنجه نیازهای غیرضروری خارج کنید و در سبد مایحتاج روزانه قرار دهید تا هر روز خود را ملزم کنید به همراه خرید گوشت، مرغ، نان، سبزی و... به آن بپردازید و همان‌قدر که برای غذای سالم جسم‌مان خرج می‌کنیم برای تغذیه گوهر گرانقدر روح‌مان هم وقت بگذاریم.
