شیوع کرونا برای بعضی اقشار ورزشی بیش از سایرین مشکل ایجاد کرده است. اما بعضی از ورزش‌ها و ورزشکاران متحمل دشواری‌ها و آسیب‌های بیشتری شدند؛ ورزشکاران نابینا و کم‌بینا، جزو گروهی هستند که مرارت‌هایشان چند برابر دیگران بوده است.
ورزشکاران دارای معلولیت خصوصا کم بینایان و نابینایان که به دلیل مشکلات جسمی و فراهم نبودن زیرساخت‌ها در حوزه شهری، برای حضور در مراکز ورزشی و انجام فعالیت‌های ورزشی، همیشه نیازمند یک همراه هستند و این موضوع، ریسک پذیری آنان را در شرایط شیوع کرونا، افزایش داده است.
مریم آهون یکی از همین ورزشکاران است. دختر ۲۵ ساله کازرونی، یکی از بهترین گلبالیست‌های استان فارس به شمار می‌رود اما ماه‌هاست که امکان فعالیت در ورزش مورد علاقه‌اش را نیافته و این موضوع بیش از دیگر مشکلات او را آزرده کرده است.
این ورزشکار در گفت و گو با ایسنا می‌گوید: با توجه به وضعیت موجود، من نتوانسته ام کار خاصی در این ماه های اخیر انجام دهم. باشگاه ها تعطیل شده و حتی اگر باز هم باشد، امکان اینکه با خیال آسوده تردد و ورزش کنیم، وجود ندارد؛ به همین دلیل فعلا فقط بدنسازی و تمرینات فردی را طبق برنامه‌ای که در اختیارمان قرار داده‌اند، در دستور کار است.
او این وضعیت را بسیار آزار دهنده دانسته و می‌افزاید، اینکه مجبور باشی آنچه را که با عشق و علاقه دنبال می‌کرد، متوقف کنی، سخت است.
آهون در خصوص انتخاب گلبال، تشویق مادرش را تاثیرگذار دانسته و می‌گوید: یازده یا ۱۲ ساله بودم، علاقه‌ای به این رشته نداشتم و خیلی هم برایم سخت بود که ورزش کنم، چون در آن زمان با مشکل بینایی‌ام کنار نیامده بودم، اما مادرم تشویق کرد، آنقدر که رفتم و برایم خوب بود.
او در باره رشته گلبال، توضیح می‌دهد: کسی که قصد فعالیت در گلبال دارد، جز مشکل بینایی، نباید هیچ مشکل دیگری داشته باشد؛ هر تیم سه بازیکن اصلی و سه بازیکن ذخیره دارد و بازیکنان سعی می‌کنند توپ را به سمت دروازه حریف بفرستند و توپ‌های ارسالی حریف را با قدرت شنوایی، مسیریابی و مهار کنند؛ توپ گلبال ۲۵۰ گرم وزن دارد و یک شئی زنگوله مانند در آن تعبیه شده که هنگام حرکت صدا تولید می‌کند؛ بنابراین بازیکنان باید قدرت شنوایی بسیار خوبی داشته باشند. البته تماشاچیان هم باید سکوت را حین بازی رعایت کنند. به همین دلیل به گلبال “هیجان در سکوت” هم می‌گویند.
آهون در مورد مشکل بینایی‌اش، می‌گوید: مشکل کم‌بینایی من مادرزادی بود، اما در مدرسه عادی درس خواندم؛ یعنی زمانی که برای سنجش هوش و بینایی و شنوایی به مدارس کودکان استثنایی مراجعه می کردم، می گفتند مشکل خاصی نداری و نیازی نیست در مدارس استثنایی درس بخوانی. برای همین در تمام مدت تحصیلم در مدارس عادی بودم و زیاد با کسانیکه مشکل مشابه من را داشتند، معاشرت نداشتم. حتی بریل هم بلد نیستم و به همین خاطر هم نمی توانستم قبول کنم که بخواهم به رشته های مربوط به نابینایان و کم بینایان بروم.
او در پاسخ به اینکه آیا اکنون با زندگی کنار آمده‌ای، می‌گوید: خیلی سخت است اما من این سختی ها را ترجیح می دهم به این که از کسی حرفی بشنوم. متاسفانه جامعه ما طوری است که بعضی ها رفتار مناسبی با کسی که چنین مشکلاتی دارد، ندارند. بالاترین حسی که به فردی چون من دارند، حس ترحم است؛ چیزی که به شخصه از آن بیزارم. به همین خاطر است که همیشه تلاش می کنم طوری رفتار کنم که معمولی و عادی بنظر برسم. کار سختی بود اما با کمک خانواده و تلاش خودم، تا حدود زیادی موفق شدم.
آهون با یادآوری اینکه اکنون دانشجوست، می‌افزاید: همیشه تلاش کردم همه کارهایی را که دوست دارم انجام بدهم تا خودم را به دیگران اثبات کنم، اینکه دیگران بدانند توانایی‌های زیادی دارم؛ ورزش‌هایی نظیر شطرنج، شنا و کارهای هنری نظیر تئاتر، موسیقی و … انجام داده‌ام و موفق هم بوده‌ام؛ ویولن نوازی را خوب یاد گرفتم اما مشکلات اقتصادی و گران بودن ابزار مسیر را برای ادامه کار مسدود کرد.
او با یادآوری اینکه ۱۲ سالگی به تیم ملی جوانان گلبال ایران، دعوت شده بود، گفت: چون سنم کم بود، فقط در چند اردو شرکت کردم؛ اما سال ۹۲ مجددا به تیم جوانان دعوت شدم و به مالزی رفتم و مقام سوم آسیا را هم کسب کردیم؛ پس از آن هم چندبار به تیم ملی بزرگسالان دعوت شدم اما شرایط مهیا نبود که در اردوها حاضر شوم. لیگ گلبال هم تا قبل از کرونا برقرار بود و من برای تیم شیراز در مسابقات کشوری حاضر می شدیم. در این مسابقات معمولا نفرات تیم ملی هم انتخاب می شدند.
آهون با اشاره به اینکه در شهرستان کازرون، اهمیت چندانی به رشته‌هایی نظیر گلبال نمی‌دهند، می‌افزاید: نابینایان و کم بینایان متعددی هستند اما به دلایلی نظیر نداشتن شرایط بدنی مناسب، بالا بودن سن، مسافت زیاد با مرکز شهرستان و … علاقه یا امکانی برای فعالیت ندارند؛ البته در کازرون مربی گلبال هم نداریم، به همین دلیل مجبور هستم در شیراز به فعالیت بپردازم.
این ورزشکار گلبالیست، درباره مشکلات و دغدغه های ورزشکاران نابینا و کم بینا، می‌گوید: قبلا شرایط خیلی خوب بود و مشکل چندانی نداشتیم. من که به شخصه واقعا راضی بودم و آقای هاشمی نژاد(رئیس هیئت نابینایان و کم بینایان استان فارس) همه جوره هوای ما را داشتند و به ما اهمیت می دادند. امیدوارم شرایط به وضعیت قبل برگردد، چون این دوری از ورزش می تواند باعث افسردگی ما شود. اخیرا برای بچه های نوجوانان و جوانان تمرین گذاشته اند و با ماسک در سالن تمرین می کنند، اگر این برنامه را برای بچه های بزرگسال هم ترتیب دهند، خیلی اتفاق خوبی خواهد بود. ضمن اینکه اگر شرایط برای حضور ما در رشته دوچرخه سواری هم مهیا شود، کمک بسیار زیادی به ما خواهد کرد.
آهون تاکید می‌کند: امیدوارم درخواست هایم به گوش مسئولان برسد و به ما کمک کنند بتوانیم از شرایط فعلی بیرون بیاییم. از آقای هاشمی نژاد، خانواده ام و همه مربیانی که برایم زحمت کشیدند نیز تشکر می‌کنم.