شعر زیر با عنوان «ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ»، سروده حسین مهرابی یکی از شاعران اناری است.
ﺍﻱ ﺑﺸﺮ ﻇﻠﻢ ﻧﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ
ﺧﺎﺭ ﺑﻲ ﺍﺭﺯﺵ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ
ﻫﻴﺰﻡ ﺧﺸﻚ ﺗﻨﻮﺭ ﺩﮔﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ
ﺳﻨﮓ ﺗﻴﭙﺎ ﺯﺩﻩ ﺭﻫﮕﺬﺭﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ
«ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺧﺎﻙ ﻭ ﮔﻞِ ﻛﻮﺯﻩ ﮔﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ»
ﻫﺮﻛﺴﻲ ﺩﺭ ﺑﺮِ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﺮﻡ ﺍﺳﺮﺍﺭمکن
ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﻫﻤﻪ ﻛﺲ ﺧﻮﺍﺭ ﻣﻜن
ﺁﻳﻪ ﻱ ﻳﺎﺱ ﻧﺨﻮﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻜﺮﺍﺭمکن
ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﺩِﺭَﻙ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺟﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ
«ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺧﺎﻙ ﻭ ﮔﻞِ ﻛﻮﺯﻩ ﮔﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ»
ﮔﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﮔﻞ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺷﺪﻩ ﺧﺲ ﺑﻪ توچه؟
ﻳﺎ ﺍﮔﺮ ﺗﺨﻢ ﻛﻨﺪ ﮔﺎﻭ ﻓﻼﻥ ﻛﺲ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ؟
ﮔﺮ ﻛﻪ ﻃﺎﻭﻭﺱ ﺷﺪه ﻫﻤﺴﺮ ﻛﺮﻛﺲ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ؟
ﻓﻜﺮ ﺩﻳﻦ ﺑﺎﺵ ﺑﻪ ﺩﻳﻦ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ؟
«ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺧﺎﻙ ﻭ ﮔﻞِ ﻛﻮﺯﻩ ﮔﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ»
ﻛﻮ ﺩﮔﺮ ﺭﺳﺘﻢ ﻭ ﺁﻥ ﺩﻳﻮ ستمکار کجاست؟
ﺣﻤﺰﻩ ﻱ ﻋﺸﻖ ﭼﻪ ﺷﺪ؟ﻫﻨﺪ ﺟﮕﺮﺧﻮﺍﺭ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟
ﺷﻤﺮ ﺧﻮﻧﺨﻮﺍﺭ ﻛﺠﺎ؟ ﺳﻴﺪ ﺍﺣﺮﺍﺭ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟
ﭘﻲ ﺍﻳﻦ ﻗﺎﻓﻠﻪ ﺁﺧﺮ ﺗﻮ ﺭﻭﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ
«ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺧﺎﻙ ﻭ ﮔﻞِ ﻛﻮﺯﻩ ﮔﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ»
ﻋﺸﻖ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻪ دلت ﭼﻨﮓ ﺯﻧﺪ ﻫﻤﭽﻮ پلنگ
ﭘﻴﺶ ﭘﺎﻱ ﺗﻮ ﻧﻬﺪ ﻣﻴﻞ ﻭ ﻫﻮﺱ،ﺗﺨﺘﻪ ﻱ ﺳﻨﮓ
ﭼﺸﻢ ﻛﻮﺭ ﻭ ﺭﻩ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺩﻝ ﺗﻨﮓ ﻭ ﺧﺮ ﻟﻨگ
اﻳﻦ ﺻﺮﺍﻃﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﺧﺮ ﺳﻮﻱ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ
«ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺧﺎﻙ ﻭﮔﻞ ﻛﻮﺯﻩ ﮔﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ
ﺧﺎﺭ ﺑﻲ ﺍﺭﺯﺵ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﺪ»
